Mieke Geelen-Smits (77) zorgt voor haar man Herman waarbij Alzheimer geconstateerd is. Zelf heeft ze last van haar rug. Maar het is geen optie om de zorg voor haar man uit handen te geven. Het stel heeft drie kinderen die niet in de buurt wonen. Gelukkig is Mieke heel mondig en haalt ze hulp en informatie bij de juiste instanties. Mantelzorg is daar een goed voorbeeld van. Daar vindt zij begrip voor haar situatie.

Hoe werd u mantelzorger?

Mieke: “Hij is mijn man. Hij heeft niet voor deze ziekte gekozen. het kwam op ons pad. Wij zijn bijna 54 jaar getrouwd en we kennen elkaar al 62 jaar. Ik wil voor hem zorgen als dat nodig is. Ik ben op dat punt ouderwets, ik ben met hem getrouwd in lief en leed en in voor- en tegenslag. Op een gegeven moment merkte ik dat hij veel dingen vergat, afwezig was, agressief en achterdochtig werd. Dat was ik helemaal niet van hem gewend. Als ik naar zijn vreemde gedrag vroeg zei hij bijvoorbeeld: “Bemoei je er niet mee!’ Achteraf heb ik pas begrepen waarom hij zo deed tegen mij. Hij merkte zelf ook dat hij veel vergat en dat wilde hij zich zelf niet bekennen. Mijn man is een statige man, een nette man. Hij kon dit niet verwerken. Dit is ongeveer vijf jaar geleden begonnen.”

Hoe gaat het nu?

“Ongeveer een jaar geleden heb ik Mantelzorg ingeschakeld. Ik wilde dat hij naar een arts ging. Hij wilde niet. Zijn argument was dat ik hem kwijt wilde. Ik heb toen met Fiet Opheij van Mantelzorg afgesproken dat zij met hem zou komen praten. Dat gebeurde. Zij deed dat heel zorgvuldig en met veel inlevingsvermogen en tenslotte stemde mijn man toe om een arts te bezoeken. Eenmaal in het ziekenhuis moest hij alle onderzoeken ondergaan bij verschillende artsen. De uitslag was: Alzheimer.”

Hoe was jullie reactie?

“Mijn man zei dat het hem niet interesseerde. Hij wist gewoon niet wat het was. Maar ik wel en voor mij was het een slag. Ik wilde wel nog nader onderzoek of er nog andere kwalen waren. Dat was niet zo, Herman is verder kerngezond. Hij gaat wel geregeld op controle in het ziekenhuis.”

Krijgt hij medicatie?

“Hij heeft pleisters gekregen die hij moest plakken. Eerst een lage dosering, deze sloeg niet aan. Toen de hoogste dosering en deze sloeg ook niet aan. Bij Alzheimer gaat het er om dat een bepaald stofje in de hersenen niet meer aangemaakt wordt. De pleisters zouden moeten maken dat dit stofje wel weer in de hersenen terecht komt.”

Wat kan hij wel?

“Herman gaat heel veel wandelen. Drie keer per week met een hond van kennissen. Hij wandelt dan urenlang. Hij vergeet heel veel in korte tijd. Hier gezegd en daar al vergeten. Hij is al vele jaren lid van het Roermondse Mannenkoor. Tegenwoordig wordt hij iedere week voor de repetitie gehaald en weer naar huis gebracht door collega zangers. Dat is heel prettig voor hem en ook voor mij.”

Hoe gaat het met u?

“Ik heb nu een huisarts waar ik met mijn zorgen terecht kan. Dat scheelt. Ik zou naar de bijeenkomsten voor Alzheimer patiënten en hun partners kunnen gaan, het Alzheimer cafë. Jammer genoeg is dat ’s avonds en ik durf dan niet meer het huis uit. Ik ben al twee keer aangerand. Maar ik ben een cursus gaan volgen over Alzheimer. Dat zijn tien bijeenkomsten en ik moet nog één keer. Daar leer je omgaan met Alzheimer en dementie patiënten. Deze cursus wordt gratis aangeboden door het RIAGG. Ik vond het niet gemakkelijk vanwege de confrontatie met zware gevallen. Ik heb er veel van geleerd. Bijvoorbeeld dat je niets moet verwachten, geen dank je wel. Het is heel moeilijk om niets persoonlijk op te vatten. Soms lukt dat en soms ook niet. Ik ben een gevoelsmens. Ik denk nu vaker als hij niet aardig tegen mij is, dat hij er niets aan kan doen. Ik heb ook afgeleerd om tegen hem te zeggen: ‘Weet je dat niet meer?’ Dan voelt hij zijn onmacht en wordt hij kwaad. Heel begrijpelijk. Het vechten tegen deze ziekte maakt dat daar al zijn energie in gaat zitten.”

Wat is er moeilijk?

“Iemand die dit nooit heeft meegemaakt, begrijpt niet hoe moeilijk het is. Ik krijg weinig begrip van andere mensen. Herman is geen prater. Hij zegt iedereen vriendelijk goedendag. Ik hoop dat ik door dit interview mensen kan helpen die in hetzelfde schuitje zitten. Mijn man is een ander mens geworden. Ik heb sinds kort contact met een lotgenoot. Zijn vrouw heeft Alzheimer en hij is heel blij dat hij iemand heeft gevonden die hem begrijpt. Begrip betekent automatisch steun.”