Theo Rulkens (57) is vrijwilliger bij Manege De Huif in Heel. Joke Wijen (34) is instructrice en werkzaam bij Daelzicht. De manege is onderdeel van deze zorgorganisatie. Vrijwilliger en medewerkster, zijn allebei enorm enthousiast over dit project. Ze houden vanzelfsprekend allebei van paarden.
Joke, vertel er iets meer over?
Joke: “Op donderdagavond rijden we paard met mensen met een beperking. Deelnemers wonen en werken bij Daelzicht. Sommige mensen wonen elders maar werken bij Daelzicht. In totaal hebben we 20 ruiters. Ze komen een keer per twee weken aan de beurt. Ze kunnen dan drie kwartier rijden.”
Theo, waar bestaat jouw vrijwilligerswerk uit?
Theo: “Ik help bij het ‘zittend rijden’. Dat werk bestaat uit de pony vasthouden en er langslopen om de mensen op te vangen die dreigen van de pony te vallen. De mensen zitten bij ons altijd op het paard. Er zijn cliënten met een meervoudige handicap en ook mensen met alleen een geestelijke beperking. Voorwaarde is dat de ruiters op een paard kunnen zitten. Bij één cliënt zit ik achter hem op het paard. Er lopen meestal links en rechts en voor het paard een vrijwilliger om het zo veilig mogelijk te maken.”
Is er een speciale opleiding voor dit werk nodig?
Joke: “Mijn opleiding is SPW, daarna een opleiding tot paardinstructrice, een commandantencursus bij de Federatie Paardtijden voor gehandicapten. Deze maand ga ik de instructeur opleiding bij deze Federatie doen. Eindelijk! Dat wil ik al jaren heel graag. Het is de enige mogelijkheid in Nederland waar deze opleiding aan geboden wordt. Ik hou van paarden en van mijn werk met mensen met een beperking.”
Wat maakt dit (vrijwilligers) werk zo leuk?
Joke: “Omdat het een bijzondere manege is, is het heel dankbaar werk. Ouders en familie van onze cliënten hebben er veel voor over om de cliënten te brengen. Onze ruiters zijn tussen 5 en 50 jaar. Daarbij hou ik van dieren. Ik heb thuis een paard, kippen, schapen, en twee honden.”
Theo: “Ik ben vanaf klein kind een paardenman. Dit vrijwilligeswerk deed zich voor en het spreekt me enorm aan. Het werken met paarden en het is een mooie afwisseling en ook een welkome afleiding. Door omstandigheden heb ik geen baan en vorig jaar is mijn vrouw overleden. Het is heel leuk als cliënten mij herkennen in het dorp, ze brengen mij in verbinding met een leuke activiteit.”
Wanneer komt een cliënt niet in aanmerking voor dit project?
Joke: “Ik heb een meisje begeleid met een meervoudige handicap, zodanig dat ze een speciale lift nodig had om op het paard te komen. Wij hebben zo’n lift niet waar een speciaal plafondsysteem voor nodig is. Gelukkig kon dit meisje wel terecht in Sittard waar deze voorziening wel is. Het is een dure aanschaf voor maar enkele cliënten. Zij kunnen bij ons wel deelnemen aan de huifkartochten. Een andere voorziening op Daelzicht. We hebben een wachtlijst maar kunnen moeilijk uitbreiden in verband met tijd en geld. Als vaste cliënten bijvoorbeeld op vakantie zijn, bel ik een cliënt die op de wachtlijst staat om te komen rijden. In de zomerperiode kunnen zes mensen tegelijk komen rijden. Bij mooi weer rijden we buiten op het terrein.”
Vertel iets over de paarden?
Joke: “Ze zijn rustig en meegaand, `De meeste zijn rond de 15 jaar. We hebben 11 paarden tot onze beschikking. Soms zijn mensen heel bang in het begin. Maar we laten ze stap voor stap wennen aan elkaar. We forceren niets. Cliënten moeten niets!”
Theo: “Het zijn eigenlijk altijd mensen die heel graag willen, heel gedreven mensen.”
Hebben jullie genoeg vrijwilligers?
Joke: “Ja, gelukkig wel. Ik geloof dat we met 16 vrijwilligers zijn. Zonder vrijwilligers bestond dit project niet. Het is heel fijn dat we cliënten dit kunnen aanbieden. Om de blije gezichten te zien van onze ruiters is gewoon schitterend. Ik ben heel trots op onze vrijwilligers. Ze zijn van alle leeftijden en vormen een hecht clubje.”