Jo Koolen (57) en zoon Marvin (23) werken samen jn het bedrijf van Jo. Dat gaat al jaren in goede harmonie.

Vertel iets over je bedrijf?

Jo: “We repareren niet, we vervangen kapot glas. Repareren is veel werk. Het kan wel als het een gaatje betreft. Wat bij een autoruit kan, kan ook bij een gewone ruit. Het is gewoon gemakkelijker om het glas te vervangen.”

Welke oorzaken dat glas vervangen moet worden komen veel voor?

Jo: “Ik zeg altijd dat we leven van drank, inbraak, familieruzies, sleutel vergeten of aan de binnenkant op het slot laten steken. De laatste jaren ook van oudere mensen die onwel zijn geworden en waar een ruit ingetikt moet worden om binnen te komen. In dat geval werken we samen met de politie of beveiliging.”

Is het geen baan van 9 tot 5?

Marvin: “Nee, ik moet geregeld ’s nachts uit mijn bed. Meestal maakt ik het kapotte raam dicht met hout zodat de mensen met een gerust hart kunnen gaan slapen. De dag er na zet ik dan het glas er in. Ik heb er geen moeite mee om ’s nachts of in het weekend op te komen draven. Het hoort er bij en vaak is het ook nog spannend. We zien veel!”

Hoe ben je in dit vak verzeild geraakt?

Jo: “Door een conflict met een leraar ben ik van school gegaan en op zijn aanraden gaan solliciteren bij glashandel Hawinkels in Swalmen. Ik was 13 jaar. Daar heb ik veel geleerd door het te doen. Ik oefende thuis met stopverf en ruiten inzetten en er weer uithalen en weer opnieuw doen. De eerste keer heb ik er nog geen jaar gewerkt maar ben daarna wel nog diverse keren terug gekomen. Ik heb verschillende banen gehad. Als ik het ergens gezien had, hield ik er ogenblikkelijk mee op.”

Twaalf banen en dertien ongelukken?

Jo: “Gelukkig geen grote ongelukken. Een keer een flinke jaap in een vinger gehad. Maar verder eigenlijk niets van betekenis. Ik heb in de loop van de jaren bij verschillende glashandels gewerkt, maar ook als vrachtwagen chauffeur. taxichauffeur, glazenwasser, bij een autospuiterij, de diensplicht vervuld, buschauffeur en in de zonweringen actief geweest. Tussen deze banen door heb ik steeds opnieuw ‘in het glas’ gewerkt. Ongeveer 20 jaar geleden ben ik voor mezelf begonnen als glasreparateur.”

Wat wilde je aanbieden?

Jo: “Goede service aan de mensen geven is mijn uitgangspunt. In de loop der jaren willen steeds meer mensen dubbelglas. Als het enkel glas kapot is, willen ze meteen dubbel glas terug. Bij grote ramen huren we een kraan. Op dit moment is het zo dat Marvin alle reparaties doet en ik doe het glas in lood. Als er een of meer ruitjes in het glas in lood kapot is, kom ik dat repareren meestal bij de mensen thuis. Dat is mijn specialiteit. Maar ik ben geen kunstenaar die voorstellingen maakt in glas in lood.”

Waarom heb jij voor dit vak gekozen?

Marvin: “Op een goede dag mocht ik geheel zelfstandig een ruitje gaan inzetten. Ik was twaalf jaar. Dat klusje ging me goed af. Ik ging meer meehelpen in de zaak. Dat verdiende leuk. Ik wilde altijd naar het CIOS maar ik bedacht dit toch wel erg leuk wek was. Afwisselend. Ik ben mijn eigen baas en maak mijn eigen planning. Je maakt van alles mee. Je komt bij mensen thuis. Ik werk nu al zeven jaar voor mijn vader. Wij hebben allebei onze eigen taken. Grote ruiten zetten we samen in maar meestal werken we apart. Het is de bedoeling dat ik ooit de zaak overneem. Ik heb een zus, Chantal, en toen mijn vader in het ziekenhuis lag met nierstenen, was zij mijn chauffeur. Ik had toen nog niet het rijbewijs en zij wel. Wij hebben toen samen de boel aan de gang gehouden.”