Roermond, 28 juni 2015

Hallo Moon,

Tegenwoordig heb ik twee stellen in mijn vriendenkring die in een pup hebben aangeschaft. Het zijn allebei pittige pups, Diesel en Guus genaamd. Dat ze pittig zijn, maak ik op uit de verhalen van deze mensen. De pups luisteren voor geen cent. Tja het zijn dan ook baby honden. Te vergelijken met baby kinderen. Die luisteren ook niet. Ook later niet als ze groter gegroeid zijn.

Dat ligt dan weer anders met honden. Voor mensen moeders en vaders bestaat geen puppy cursus. Hondenbaasjes hebben dat voordeel dus wel. Daar wordt dan ook gebruik van gemaakt door mijn vrienden. Een stel is heel enthousiast en het andere stel minder. Zij denken het zelf beter te weten dan de lerares. Deze is veel te zachtaardig en geeft tegenstrijdige bevelen. Toch blijven ze naar de cursus gaan. Deze is tenslotte betaald. Het andere baasje en zijn vriendin zijn wel enthousiast, vooral de eerste les viel in de smaak. Dat was theorie. Het klonk allemaal heel logisch. Nu nog de praktijk. De puppies happen allebei naar de baasjes. Dat is niet leuk. Volgens de lerares van de cursus geen probleem. Gewoon negeren. De baasjes negeren zich te pletter maar tot nu toe geen resultaat. De andere lerares geeft te pas en te onpas snoepjes aan de honden. Dat is volgens mij een valkuil. Ik trapte ooit in deze valkuil met mijn kat. Op een gegeven moment at hij alleen nog maar snoepjes, wel 30 per dag. Het sloop er in en dan kun je moeilijk terug naar sobere tijden. Hij keek me zo leuk vragend aan en ik ging door de knieën.

Een bazinnetje van zo’n pittige pup heeft bedenkingen. Het maakt het hondje er niet lieftalliger op met zijn gehap. Ze krijgt er bijna een afkeer van en bedenkt dat ze deze pub ook terug kan geven aan de vorige eigenaar. Maar daar vallen dan weer woorden over met haar partner. Hij wil de hond niet meer kwijt. Hij zou het zichzelf niet vergeven, want waar komt Diesel dan terecht? Zelf denk ik dat het een voordeel is, dat het mogelijk is om de hond terug te geven. Dat voordeel heb je niet als je kinderen aanschaft.

Groetjes,

Mar

Hoi Mar,

Honden... breek me de bek niet open, haha. Zeven jaar geleden, na mijn ziekte, vond ik dat er wat moest veranderen in mijn leven. Meer bewegen, stoppen met roken en gezonder leven. Een hond, dat was de oplossing. De dag dat we Wuiles in Utrecht gingen halen, ben ik ook gestopt met roken. Ik zat met die, heerlijk naar mest ruikende pup, op mijn schoot in de auto en ik was smoorverliefd. Echt, wat een dotje. Qua opvoeding was ik ook veel te zachtaardig. Gelukkig heb ik een man die goed kan opvoeden. Zijn kinderen zijn voorbeeldig en mijn hond is dat nu ook. Duidelijkheid, dat is de hele clou.

Bert staat duidelijk het hoogst in de roedel, Wuiles op de tweede plaats en ik op de derde. Nee hoor, niet echt. Maar mijn hondje van 55 kilo zit wel elke avond op mijn schootje. Ik vind dat reuze gezellig, maar Bert vind dat maar niks. Op die manier domineert de hond mij en lig ik onder hem. Zo om de twee jaar probeert Wuiles mijn plek over te nemen door heel dominant en gemeen gedrag te vertonen. Dan vind ik hem niet meer zo lief en dan moet ik flink optreden tegen hem. Na een paar dagen zijn de verhoudingen weer duidelijk en gaan we weer gezellig verder.

Maar het eerste jaar is erg pittig, een pup opvoeden is geen kattenpis. Consequent zijn, straffen en belonen, dat is het hele eieren eten. En als je investeert in zo’n beest, dan heb je er zo ontzettend veel plezier van. En niet, zoals ik, commando’s geven zoals: Wuiles, ga op je plaats of in je mand. Dat werkt niet, dus...

Tot volgende week,

Moon