Roermond, 12 juli 2015

Hallo Moon,

Wat betreft het niet meer roken zitten we in dezelfde club. Jij beloofde jezelf een hond en ik was al vele malen opgehouden. Een keer zelfs gedurende twee jaar. Toch was ik iedere keer weer voor de bijl gegaan. Wat mij wel heeft geholpen om het enige tijd vol te houden is een niet aangestoken sigaret tussen mijn vingers of in mijn mond. Het was een soort kluif, als de sigaret tot aan het filter afgeknabbeld was, nam ik de volgende. Het verschafte mijn handen duidelijkheid, ik wist waar ik ze moest laten. Een leuke bijkomstigheid was dat mannen mij steeds van vuur wilden voorzien. Goede aandacht is nooit weg. Toch ging ik steeds weer roken. Na een rookvrije periode was één trekje genoeg om mij weer te verleiden. 

Op een gegeven moment had ik keelontsteking en was het niet mogelijk om te roken. Na een dag of tien was ik genezen en kon het roken weer beginnen. Maar... ik stelde het een dagje uit. De volgende dag deed ik er weer een dagje bij. Ik leefde van dag tot dag. Dat is nu 14 jaar geleden. Ik heb nooit meer gerookt. Een of twee keer geprobeerd maar ik kan het niet meer. Ik stik er zo ongeveer in. Heel af en toe neem ik een hijs aan een jointje. Maar dat is echt alles. Ik ben er van af. Toch heb ik geregeld zin in een peuk. Komt zomaar op. Helemaal niet vanwege stress of gezellig feestje, nee gewoon op een zeker moment. Wat mij helpt is dat ik dan hardop zeg: ik heb enorme zin in een sigaret, maar ik doe het niet! Ik doe het ook echt niet. Wat ik wel doe is meeroken. In mijn huis mag gerookt worden. Dat doe ik omdat ik anders moederziel alleen in mijn huis zou zitten. Mijn vriendenkring bestaat voornamelijk uit rokers. Ik wil niet dat ze een voor een buiten gaan roken. Dat vind ik ongezellig. Daarbij heb ik er geen last van en ik vind het nog steeds lekker ruiken. Maar dat mag je niet zeggen van de mensen die nog niet zolang geleden fanatieke rokers waren en nu fanatieke niet-rokers.

Gr, Mar

Ha die Mar,

Snik- en snikheet is het nu. Ik voel mezelf nu een beetje gerookt. Bah bah. Heb ik ook nog die opvliegers erbij... Ik kan er niet goed tegen. Gelukkig hoef ik niet te werken. Och arm, die arme bewoners. En och arm, het arme personeel. Er is wel airconditioning in de woning, maar dan klagen die oude mensjes in hun rolstoel dat ze het koud hebben, terwijl jij daar met een ontploft hoofd ronddraaft.

Met Bert gaat het goed. Na zijn schuiver met de motor en zijn spoedoperatie aan de pols, is zijn gezicht weer bijna helemaal normaal. Zijn gescheurde lip kan ik weer zachtjes kussen en zijn enkel is ook geslonken. Wel heeft hij nog veel pijnstillers nodig. Wat ben ik eigenlijk blij dat die rotmotor weg is. Total loss. Ik heb er nooit iets mee gehad. Mijn eerste ritje, ik vond het doodeng, eindigde met een verbrand been. Ik stapte af, met mijn kuit tegen de hete knalpot: een brandwond ter grootte van een rijksdaalder op mijn been. Ik geloof dat ik nog één keer ben opgestapt, en dat was het. Elke keer als Bert ergens met de motor naar toe ging, flitste het toch door mijn hoofd, Als er maar niets gebeurd. Ik ben er nooit gerust op geweest. Hij is er gelukkig ook helemaal klaar mee. Vlak voor het ongeluk dacht hij nog: eigenlijk rijdt ik te weinig kilometers en zijn mijn reflexen daardoor niet zo goed. En hoe hij in de berm terecht is gekomen is nog steeds een raadsel. Nou ja, het had allemaal veel erger gekund. Ik heb mijn mannetje nog, een beetje gehavend maar wel levend. Dat kunnen niet alle partners van gecrashte motorrijders zeggen. Helaas.

Hete groeten,

Moon