Roermond, 17 augustus 2015

Hallo Moon,

Vorige week heb ik mijn nieuwe buren beter leren kennen. Jonge mensen van 25 en 27 jaar, goed opgeleid en allebei een goede baan. Ze waren al vaker een praatje komen maken maar deze keer kwamen ze een drankje drinken vanwege een klein afscheid. Ze gingen op vakantie naar Thailand gedurende drie weken. We raakten in een echt gesprek verzeild dankzij mijn engelenkaartjes. Deze staan in een klein doosje altijd op tafel, al wel twintig jaar. Ieder kaartje bevat één woord. De aanwezigen trekken een kaartje en om de beurt vertellen ze wat het woord voor hun betekent. Het betreft woorden zoals: liefde of doel of dankbaarheid. Iedereen haalt er zijn eigen betekenis uit.

Ik weet niet eens meer welke kaartjes we trokken maar ineens ging het gesprek over ambitie. De buurman heeft veel, heel veel ambitie. Zijn vriendin iets minder en ikzelf helemaal geen. Nooit gehad ook. Bij veel ambitie hoort een succesvol beroepsleven en veel, heel veel geld. Daar zou de buurman gelukkig van worden, dacht hij zelf. Daar hoorde uiteraard wel bij dat hij hard en veel, heel veel zou moeten werken. Ook een groot, oud huis met originele hoge plafonds en open haarden in een goede buurt was zijn streven. Voor die tijd zou hij nog meerdere studies moeten volgen waardoor hij minder tijd had voor zijn relatie. Dat was nu eenmaal de prijs die hij moest betalen voor het bereiken van zijn doelen.

Ik vroeg me hardop af of hij bij het bereiken van zijn doelen, nog wel een relatie zou hebben of dat hun relatie aan zijn ambitie ten onder zou gaan. Het antwoord van mijn buurman was: dan is dat maar zo. Zijn relatie zat er bij en ik denk dat zij nog een appeltje te schillen hadden.

Moon, hoe staat het met jouw ambitie?

Groetjes, Mar

Hoi Mar,

Nou Mar, nul, komma, nul, niks nada. Nooit gehad ook. Het lag ook niet in de lijn van onze opvoeding. Ik zou later trouwen en kinderen krijgen en verder niks. De jongens moesten leren en werden daardoor ook van allerlei klusjes ontheven. Heel oneerlijk, want ze deden geen ene moer op school en een broer verruilde de ene school voor de andere en mijn andere broer ging altijd net met de hakken over de sloot over. Nu zijn ze wel ambitieus, heel erg zelfs en buitengewoon goed terecht gekomen.

Ik kwam er met een schok achter dat ik na drie jaar feesten op de HAVO toch iets met mijn leven moest gaan doen. Mijn oudste zussen waren respectievelijk bibliothecaresse en verpleegster. Ik had geen idee wat ik wilde worden en dat heb ik eigenlijk nooit gehad. Enkele van mijn klasgenoten gingen voor onderwijzeres leren in Echt. Ik heb me ook maar voor opgegeven. Maar de mentaliteit van onderwijzeressen en onderwijzers in spé was heel serieus en op het truttige af. Ik kon me daar niet in vinden, ik wilde feesten en beesten. Twee jaar heb ik het volgehouden en omdat ik zou blijven zitten ben ik er maar mee gekapt.

Ik ben toen in het bar-bistro leven gerold en aan de barkeeper blijven plakken. Langzaam werd ik mede-eigenaar van dat zinkende schip totdat het na tien jaar kapseisde en de bodem bereikte. Omdat ik veel schulden had, heb ik lang in een uitkering gezeten. Echter, van een kale kip viel niks te plukken. Ondertussen wel twee jaar de MEAO gevolgd en daar wat certificaten van gehaald. Nooit iets mee gedaan. Ik kwam bij Sauna Vonk in Herkenbosch terecht achter de bar, in de keuken en de balie. Toch een jaartje of acht, toen werd het een seksclub. Ik zag mijzelf niet topless (!) achter de bar staan, dus einde verhaal. Er volgden nog twaalf ambachten en dertien ongelukken, totdat ik in de zorg terecht kwam. Iets waar ik mij wel heel erg in kan vinden. Ik werk eigenlijk ver onder mijn niveau, maar dat kan me niet schelen. Ik vind het leuk werk en ik heb geen zin om halve dage achter een computer te zitten.

Jammer van die buurman, in plaats van werken om te leven, leeft ie om te werken. Als hij op zijn sterfbed terugkijkt ziet hij alleen maar het kapitaal dat hij achterlaat en een armoedig leven.

Doei
Moon