Roermond, 30 augustus 2015

Hallo Moon,

Een keer per week kook ik voor mijn zus van 82 jaar. Ik geef haar dan wat over is mee naar huis in een plastic doosje. Op die manier hoeft ze twee dagen niet te koken. Zij mag van mij iedere week een introducé meenemen of twee. Dat maakt het etentje altijd heel gezellig. Ik kan geen culinaire hoogstandjes bereiden maar wel eenvoudige, doch smaakvolle maaltijden. Ik heb zo mijn eigen recepten. Mijn gasten zijn altijd heel tevreden, zeggen ze! Als ik zie dat er goed gegeten wordt, geloof ik dat. Zoals gisteren. Mijn zus en een bevriend stel kwamen eten. Ik had een nieuw recept gemaakt. Een quiche, maar dan op mijn manier. Zonder korst alleen inhoud. Het was voor mij een sprong in het duister. Ik troostte mezelf door te bedenken dat de friteskraam of de chinees een alternatief was. Stel dat het een vreselijke mislukking zou worden. Ik maakte een rijkelijk gevulde quiche , Ik maakte er twee. Het was een doorslaand succes. Allebei de quiches gingen bijna helemaal op. Mijn zus kreeg nog een klein stuk mee naar huis. Zij riep steeds vertwijfeld: niet alles opeten, ik wil een groot stuk meenemen! Ik kreeg vele complimenten. De gasten namen wel drie keer. Dit succes bewijst weer dat ‘rijk’ eten veel lekkerder is dan ‘light’. De quiches bevatten spekjes, hamblokjes, een stuk guyere kaas, gerapte kaas, tien eieren, creme fraiche, maar ook gezonde dingetjes zoals tomaten, prei, paprika, uien en spinazie. In ieder geval kan ik weer een recept toevoegen aan mijn lijstje. Ik houd bij wie komt eten en wat ik mijn gasten voorschotel. Op die manier voorkom ik dat ik ze steeds hetzelfde voor zet.

Dat koken is voor mij heel ontspannend. Lekker aan de keukentafel zitten voor te bereiden, de mise en place heet dat in de kookprogramma’s op tv. Ik kijk daar graag naar maar kan ze absoluut niet namaken. Veel te friemelig. Ik hou ervan om grote pannen te roeren. Het allerfijnste vind ik om eten te maken voor een man of tien of twintig. Heerlijk!

GR. Mar

Hoi Mar,

Mmmm, wat klinkt die quiche lekker, zeg. Ik moet op mijn werk dus altijd voor vijftien verstandelijk beperkte, bejaarde mensen koken. Ik heb een jaar het menu mogen samenstellen en dat vond ik leuk om te doen. Meestal kregen ze aardappelen, groente, vis of vlees, een beetje ouderwets eten dus. Maar toen ik mocht kiezen ging er een wereld voor hun open. Een culinaire, internationale wereld. Ze kregen broodjes shoarma, tortilla’s, sateetjes, spaghetti, chili con carne, bami, ook quiches, alles waar ik ook dol op ben. Met lekkere sausjes en stokbrood, De collega’s keken met argusogen naar het menu maar later hoorde ik, als ik geen dienst had, dat de bewoners gesmuld hadden en dat er niets meer over was. 

Het had natuurlijk ook een schaduwkant. Langzaam begon de weegschaal hogere gewichten aan te geven en werd de verzorging op bed zwaarder en zwaarder. Ook mopperden de collega’ s de volgende dag over de gruwelijk ruikende hoeveelheden ontlasting. ‘Moon heeft weer gekookt’ zeiden ze hoofdschuddend tegen elkaar.

In mijn functioneringsgesprek kreeg ik te horen dat mijn Bourgondische instelling de bewoners geen goed deed, en daar moest ik wel om lachen. Ik werd dus van mijn taak ontheven, ook omdat er een ander menusysteem in werking werd gezet.

Dus weer terug naar het degelijke aardappelen/groenten/vlees menu. Saai, maar tevens ook een uitdaging. Hoe pep je saaie sperzieboontjes op? Met rozijntjes en kerrie. Schorseneren, jakkie. Met ham en een lekkere kaassaus, heerlijk. Gestoomde vis, met wat blikfruit en een scheutje witte wijn. Zo probeer ik het eten voor die lieve mensjes zo lekker mogelijk te maken. Tenslotte is warm eten vaak het hoogtepunt van hun dag. Toen ik terug van vakantie kwam zeiden enkele bewoners: ‘Hèhè, de kok is weer terug.’ Leuk toch?

Tot gauw.

Moon