Roermond, 29 november 2015

Hoi Moon,

Sinterklaas is in het land maar in gedachten ben ik al stiekem met kerstmis bezig. Met de versiering. Ik ben altijd van plan om een geweldige versiering te knutselen. Een versiering die alom bewondering opwekt en aanleiding geeft tot kopiëren. Opmerkelijk is dat mensen hun opgetuigde kerstboom helemaal geen kitsch vinden! Een kerstboom met lampjes en gekleurde ballen en wat dies meer zij, is altijd kitsch. Goede kitsch en ik hou erg van kitsch. Ieder jaar ontbreekt de tijd om te knutselen. Dat ga ik nu anders doen. Ik néém de tijd. Een begin is er al. Ik heb gisteren op internet allerlei soorten dennenappels besteld. Dit jaar versier ik de kerstbomen (ik heb er altijd twee) op een natuurlijke manier. Dit jaar geen glimmende kerstballen maar noten, doppinda’s aan een touwtje, de dennen-appels aan een lintje en koekjes met een gat in het midden. Ik twijfel nog of er alleen witte of gekleurde lampjes in moeten. Eigenlijk horen er naar mijn gevoel witte in maar ik vind gekleurde gezelliger staan. Dat is dus een dilemma. Maar het blijft natuurlijk kitsch! Verder heb ik al een kerstster gekregen. Eén kerstster is niets, zet er zes bij elkaar en het effect is geweldig. Op tafel staat, maar pas na 5 december, de grote schaal met kerstkransjes en dergelijke. In de weken rond kerstmis brand ik wel 50 waxinelichtjes tegelijk en dat drie keer per dag. Het kost wat maar dan heb je ook wat.

Volgende week komt de knutselclub weer prachtige dingen maken. Dingen zoals gehaakte kleedjes, gepunnikte sjaals, een kerstgroep van klei of gebreid. Ik ga dus aan de gang met mijn natuurlijke producten. Ik zie de jaloerse blikken al van de andere clubleden. Maar ik ben royaal en ze mogen ook eikels versieren. Zolang het maar geen mannelijke eikels zijn! Mijn grootste wens is dat ik handiger zou willen zijn met knutselen. Ik zie het eindresultaat helemaal voor me in gedachten. Wat er uiteindelijk uit mijn handen komt, is een zwakke afspiegeling daarvan. Daarentegen heb ik wel veel ideeën. Dat is dan weer fijn.

Dit jaar wordt de kerst anders dan anders. We moeten een dierbaar familielid missen. Ze is overleden. Ik ben benieuwd hoe anders het wordt. De plek die zij innam blijft leeg. Ik zal nu de oudste van het gezelschap zijn. Ik ben de opvolger. Moon, wat is jouw rol in de familie?

Groetjes,
Mar

Hoi Mar, madre de familia.

Ik wens je veel sterkte met het verlies, juist met de kerst lijkt het gemis extra groot. Daarom vier ik dus geen kerst en dus bij mij geen geneuzel over wat er wel of niet in de boom komt te hangen. De hele kerst kan mij de boom in! Haha.

Mijn rol in de familie is nú de clown en de bemiddelaar. Als vijfde kind van de zeven, was ik vroeger vrij onzichtbaar. Ik was een braaf meisje dat zich vaak bij de volwassenen voegde en luisterde naar de gezellige gesprekken terwijl er sokken gestopt werden, broeken gerepareerd en truien gebreid. Elke woensdag kwam oma en een paar tantes bij ons op bezoek. Ik had bijna geen vriendinnen dus was ik die middag altijd bij hen te vinden. Later kwam die onzichtbaarheid mij wel goed uit toen ik ging puberen. In Herten was er een groepje hangjongeren, niet zoals nu, maar elke avond kwamen we bij elkaar om wat te ouwehoeren, te lachen en te roken. Thuis werd ik totaal niet gemist, meestal dacht mijn moeder dat ik op mijn kamer huiswerk aan het maken was. Toen ik het uitgaan ontdekt had, was ik niet meer weg te slaan uit de cafés. Ik mocht dan langer uit als ik dan maar niet ’s nachts alleen, maar samen met mijn grote broers terug naar huis fietste. Meestal deed ik dat ook wel, maar vaak lagen mijn broers fijn om twee uur in bed, terwijl ik in de Moulin Rouge rondhing tot vier uur ’s morgens. Ik heb vaak risico’s genomen om midden in de nacht alleen over de Maastrichterweg naar huis te fietsen. Toen ik wat ouder was maakte ik het helemaal bont. Ik kwam vaker om acht uur ’s morgens mijn vader tegen die naar zijn werk ging. Ik zwaaide vrolijk naar hem, hij snapte er niets van. Het had verder ook geen consequenties, er werd gewoon niet op mij gelet. Die vrijheid klinkt heel erg prettig, maar het maakte ook dat ik mij eenzaam en wat verwaarloosd voelde. Eén keer stond mijn moeder boven aan de trap, huilend op mij te wachten. Ze was doodongerust geweest, en dat deed mij wel goed. Maar het was maar één keer van de honderd nachten dat ik niet thuis was. Toen ik later in de horeca terecht kwam werd ik het zwarte schaap. ‘Biej al die zaate luuj’, zeiden mijn ouders. Toch kwamen ze elke donderdag eentje drinken, om mij te steunen.

Nu ben ik een fatsoenlijke vrouw, dank zij Bert, die heeft er eentje van mij gemaakt. (Not...)

Doei
Moon