Pinokkio

Beste Fiena,

Tot mijn grote schaamte strooi ik tegenwoordig leugens in het rond. Ik weet niet wat in mij gevaren is. Zo ben ik toch niet? Ik word een dagje ouder en dat komt met gebreken. Ik vergeet nog al eens wat. Maar dat wil ik niet weten voor de buitenwacht. Als ik er op aangesproken word dat ik een afspraak vergeten ben of de dagen door elkaar haal of niet meer weet waar ik iets opgeborgen heb, jok ik er op los. Ik geef anderen de schuld waaronder mijn lieve man, de buren, de hulp of vriendinnen. Dat geeft scheve gezichten van de mensen die ik de schuld in de schoenen schuif. Maar alles is beter dan dat ik moet bekennen dat ikzelf een en ander vergeten ben.

Ik heb ook last van versleten gewrichten. Dat zeg ik tegen niemand. Ik zeg dat ik geen zin in wandelen heb, dat ik de dag van het geplande uitje plotseling een ver familielid verwacht of dat ik het te koud of te warm vind. Maar nooit dat ik pijn in mijn knieën heb of me zwak voel.

Ik fiets nooit meer mee met mijn vriendengroep omdat ik al duizelig word als ik denk aan het hoge ros. Ik zet het geluid van de tv  zo hard omdat ik dat gewoon prettig vind niet omdat ik doof ben... Ik geneer me dood omdat ik incontinent ben. Dat is de reden dat ik de bioscoop of theater niet meer van binnen zie. Ik voel me onveilig, stel je toch eens voor dat ik urine verlies en dat dit te zien en te ruiken is voor anderen. Ik blijf nu thuis terwijl mijn man naar mooie toneelvoorstellingen gaat, geheel tegen zijn zin, in z’n eentje.

Lezen of tv kijken kan ik niet meer lang, tenminste niet meer zo lang als een film of programma duurt. Met de trein naar een gezellige stad, is er niet meer bij. Stel je voor dat de trein ergens in de middle of nowhere, pech krijgt. Ik ga tegenwoordig zelfs een dutje doen midden op de dag. Dat heb ik altijd streng veroordeeld. Ik was altijd van mening dat slapen overdag tijdverspilling was. Mijn middagdutje geeft mij nu de energie om de dag af te maken.

Het gevolg van deze lichamelijke en geestelijke achteruitgang is dat ik niet meer mee kan praten over van alles en nog wat. Mijn moeder zei vroeger tegen mij dat oud worden niet leuk was. Dat begreep ik helemaal niet. Ik voelde haar artrose niet! Ik kom er nu, op mijn 82e achter dat oud worden inderdaad niet leuk is.

Beste K,

U kunt wel nog dammen, kaarten, breien, computerspellen doen. Is dat niet genoeg?