De eerste stap

Beste Fiena,

Dat was het dan weer, een feestdag maar niet voor mij. Ook de paasdagen zat ik moederziel alleen thuis voor de buis. Wat moest ik anders? Geen mens, geen hond die op bezoek kwam. Niemand om een eitje mee te breken. Terwijl ik met mijn eigen handen 12 eieren had geverfd. Dat overkomt me nu altijd. Ik ben al eeuwen gescheiden, gelukkig gescheiden. Dat wel, maar ik ben ook alleen. Ik weet niet hoe het komt maar niemand nodigt mij uit met Kerstmis, Sinterklaas, Carnaval, Pasen, Koningsdag, Bevrijdingsdag of gewoon voor een etentje of zelfs bezoekje. Ik word eeuwig overgeslagen. Toch ben ik een gezellige man met veel verhalen over van alles en nog wat. Ik ben een vat vol anekdotes. Kinderen en dus kleinkinderen heb ik niet dus daar kan ik niets over vertellen en verhalen over kinderen van anderen interesseren me niet. Ik ga nooit met vakantie en foto’s van mensen die in verre oorden waren, hangen me de keel uit. Ik lees daarentegen veel maar ken niemand die ook mijn soort boeken leest. Over mooie auto’s, postzegels of de eerste wereldoorlog. Dat is jammer omdat ik daar veel over kan vertellen wat de moeite waard is. Geen hond die het wil horen of er van leren. Misschien zitten mensen te wachten dat ik hun inviteer bij mij thuis en voor ze kook. In dat geval kunnen ze lang wachten. Als ik gevraagd word, vraag ik ze echt wel terug. Tot zolang komt er niets van mijn kant.

Soms ga ik naar een café om koffie te drinken en de krant te lezen. Daar zie ik vaak dezelfde mensen. Ze kaarten en anderen biljarten. Ik heb nog nooit de vraag gekregen of ik een rondje mee wil spelen. Tja, dan niet! Ze weten niet wat ze missen, ik ben goed in kaarten en kan ook redelijk biljarten. Ik kijk toe. Zo ziet mij leven er uit, toe kijken hoe anderen plezier hebben. Beste Fiena, ik vraag me af waar mijn plezier in het leven blijft.

Beste B,
Maak vrienden dan komt het plezier vanzelf.