Roermond, 8 november 2015

Hoi Mar,

Vandaag weer lekker salaris gekregen. Wat geeft dat een rustig en tevreden gevoel. Heerlijk. Het is wel eens anders geweest. Ik heb twintig jaar in armoede geleefd en toch kunnen doen en laten wat ik wou.

Toen ik ’t Roerke”, mijn bar-bistro had, zo’n dertig, veertig jaar geleden, waren er altijd schulden. Aan de brouwerij, de belasting, de bank, water en licht, telefoon, de leveranciers. De deurwaarders waren kind aan huis, allemaal even vriendelijk, en och, je went aan alles. Het ergste was als de stroom werd afgesloten, dan was het zaak dat je de klanten hun rekeningen liet betalen om te kunnen doordraaien. Zonde waren de enorme boetes die daaraan vastzaten. Gelukkig konden we eten, drinken en roken ‘van de zaak’, dus daar leefden we van. Maar nieuwe kleren of een vakantie was geen optie. Maar dat vond ik niet zo erg. Ik kreeg wel eens een nieuw bloesje of een spijkerbroek van familie. Onze woonomstandigheden waren erg armoedig. We woonden boven de zaak, en mijn partner wilde op de eerste verdieping een open keuken. Hij pakte een sloophamer en beukte een steunmuur eruit. Later werd deze gestut door dikke balken waar we omheen moesten lopen om naar de, iets beter bewoonbare, tweede verdieping te komen. Als het programma ‘Help, mijn man is klusser’ toen had bestaan, was ik daar zeker voor in aanmerking gekomen. Het was een rommelige, donkere woning met scheve vloeren en kleine rotkamertjes.

Na negen magere jaren werden er op alle meubels, voorwerpen, lampen, privédingen stickertjes geplakt en werd de hele zooi door de belasting openbaar verkocht. De zwartste bladzijde uit mijn leven. Daarna kreeg ik jaren een uitkering. Op een of andere manier kon ik er toch goed van eten, uitgaan en roken. Toen ik mijn ex-partner vroeg wat de totale schuld van mij en hem bedroeg, antwoordde hij: honderdelfduizend gulden. Ik rolde van de bank af van het lachen, het had ook een miljoen kunnen zijn, ik kon het nooit, nooit aflossen. Toen schreef ik aan de brouwerij een hele zielige brief. Ik was helemaal depressief van die schuld (not), ik was door de familie meegesleurd in die zaak, ik kon wel duizend gulden van mijn vader lenen om af te lossen, ik zat in een uitkering van achthonderd gulden. Enfin, het resultaat van deze actie was dat als ik tweeduizend gulden zou overmaken de gehele schuld voldaan was. Ik had een dikke ton gewonnen! Ik was vrij!!! Zo zie je maar, van een kale kip valt niks te plukken.

En nu ben ik rijk, nou ja, een beetje.

Groetjes,
Moon

Ha Moon,

Een herkenbaar verhaal. Ik verhuisde na mijn scheiding, vele jaren geleden, met de kinderen van een groot huis met grote kamers naar een klein huisje in slechte staat. Maar wel midden in de stad. Er was geen cv, geen badkamer, geen warm water, geen fatsoenlijke keuken. Dat werd allemaal gerealiseerd op een wat klungelige manier. Ik was blij en de kinderen ook. Mijn inkomen ging met grote sprongen achteruit. Dat was wennen. Ik dacht bij alle leuke dingen die altijd geld kosten: dat moet kunnen terwijl het helemaal niet kon. Ik liet bijvoorbeeld in café’s, waar ik geregeld verbleef, alle drankjes en rondjes op de lat te zetten om op bepaald moment te betalen. Dat liep al snel mis. Ik stond vrijwel meteen 2000 gulden in het rood. Op een dag gingen mijn zoontje en ik naar de bank om geld af te halen en nog dieper in het rood te zakken. Ik stond zo ongeveer te bibberen voor de balie. Zou ik geld krijgen of niet. De balie medewerker zei dat mijn rekening aangezuiverd was. Ik viel om van verbazing. Hoe kwam dat zo, vroeg ik aan de aardige mijnheer. Hij vertelde dat mijn ex 2000 gulden gestort had. Maar, zei ik, dat kan ik niet aannemen. ... Mijn zoontje stond inmiddels te springen van blijdschap, mamma, we staan in het groen. De baliemedewerker verzekerde mij ook dat ik het geld echt moest aannemen. Mijn zoon en ik gingen dansend naar huis. Op zo’n moment is geld opeens heel belangrijk. Gedurende de volgende jaren stond ik nog geregeld in het rood maar ik had inmiddels geleerd om alle geldzorgen zelf op te lossen. Tegenwoordig krijg ik AOW. Wat een weelde. Ik kijk via telebankieren iedere dag verlekkerd naar mijn groene rekening én naar mijn spaarrekening. Ik heb veel geleerd, zelfs sparen!

Gr. Mar