Een beetje kanker (11)

Woedend, woedend ben ik. Wat een klote, kolere, kuttoestand. Vandaag zou ik de uitslag krijgen, die kwam neer op óf op vakantie gaan óf chemotherapie.  Dat is me nogal wat, nietwaar? Daar hebben we maanden naar toegeleefd, naar dit moment, de uitslag van het gezwel en de poortwachtersklier. Kaal worden of in he zonnetje liggen, kotsen of lekker Italiaans eten.

Bert had de nachtdienst vrij genomen en om kwart voor elf hadden we een afspraak met de chirurg. We moesten een half uurtje wachten en de zenuwen sloegen toe. ‘Het huilen staat mij nader dan het lachen’, zei ik tegen Bert. Hij knikte begrijpend. Eindelijk waren we aan de beurt. In het kamertje zei  de assistente: ‘Ik kan u nog geen uitslag geven, mevrouw B’. Ze liet ons de foto’s zien van de borst zelf waar het tumorgebied afgetekend was. Daarna een opname van het weefsel dat ze verwijderd had. Ook de foto waar het harpoentje te zien was. Daarbij legde ze uit dat de patholoog anatoom in het uitgenomen weefsel nog geen sporen van de tumor had aangetroffen. Er waren wel kankercellen aangetroffen die zich verder niet verspreidden. Die zaten in een melkgangetje. Bla bla blabla.... Misschien dat ik weer geopereerd zou moeten worden. Meer kon ze me niet vertellen, want ik was twee dagen te vroeg gekomen. ‘Ja, maar op B2 hadden ze gezegd dat ik vandaag de uitslag zou krijgen’riep ik half huilend uit. Hoe kunnen ze die fout maken?’ De emoties namen de overhand. Els van de mammacare kwam erbij zitten en die vond het ook stom van de verpleegafdeling. De chirurg belde nog met de patholoog anatoom, maar kon niet verhinderen dat ik pas maandag de uitslag zou krijgen.

Mijn tranenvloed was niet meer te stoppen, de spanning van weken kwam eruit gegutst. Ik had zin om met dingen te smijten, iemand te vermoorden, iets te vernielen. Iedereen begreep mijn reactie goed, en ik zei dat ik niet boos op hen was maar op die trut van B1. In een zijkamertje werd ik nog door Els en Bert getroost. ‘het is gewoon kut‘ zei Els, ‘Maar dat heb je mij niet horen zeggen.’ ‘Jawel’ zei ik snikkend ‘Ik heb het gelukkig wel gehoord, dat is het ook.’ Bert en ik liepen samen door de regen naar de auto, ik was volkomen gebroken. Ik zei verdrietig: ‘Ik had nog liever een negatieve uitslag, dan dit, dan had ik het geweten, dan had ik er mee kunnen dealen.’ Bert was het niet met mij eens. Thuis liet ik hém iedereen bellen, ik kon en wilde niemand zien. Ik ben woedend. Maandag horen we meer.

Zaterdag: Gelukkig heb ik mezelf weer een beetje bij elkaar geraapt en het gewone leven gaat gewoon verder. Ik merk wel dat de vrolijkheid weg is en dat het powergevoel, dat ik eerst had verdwenen is. In plaats daarvan voel ik me moe en rust er een zwaar gevoel op mijn schouders. Ik kan nu niet meer met kinderlijke onbevangenheid naar mijn ziekte kijken, ik weet nu te veel. Ik zit er nu te diep in. Ook al is de kanker uit mijn lijf gesneden, dat wil niet zeggen dat ik er nu vanaf ben. Ik ben nu meer kankerpatiënt dan voor de operatie. Vlak voor de opname was ik zo dankbaar, zo dankbaar dat mij de tranen in de ogen sprongen. Dankbaar voor alle techniek die het mogelijk maakt mijn leven aanzienlijk te verlengen, dankbaar voor de ‘ leuke’ periode die ik heb gehad, en ik was blij met Bert. Ik merkte dat mijn altijd aanwezige cynisme een stuk minder geworden was en dat ik anders in het leven stond dan voorheen. Ik had meer aandacht voor de mensen om mij heen, ik luisterde aandachtiger naar hen en met meer gevoel. Mijn zintuigen stonden op scherp: ik rook en proefde beter, de adrenaline stroomde door mijn lijf en ik had, ondanks de wond, heel veel energie. Pijn had ik ook niet en ik liet iedereen trots mijn wond zien.

Natuurlijk gaan de geweldige reacties gewoon door, van mijn collega’s, mijn broer Tim die op bezoek kwam, Kenny die geslaagd is voor zijn opleiding. Het WK is begonnen en Nederland doet het fantastisch, daar geniet ik allemaal van.

Maandag echt de uitslag.