Een beetje kanker (15)

Moon krijg vijf dagen per week bestraling, nog even,  en dan zit het er op.

Elke dag met de taxi naar Maastricht lijkt een opgave maar ik beschouwde het gewoon als mijn werk. Ik ontmoette hele aardige mensen, sympathieke taxichauffeurs, zoals, Pieter, een heel relaxete man.  Hij straalde zo’n rust en medeleven uit en dat zei ik hem ook. Dat maakte de taxirit voor de helft korter. Vaak rijden er ook andere mensen mee die bestraald moeten worden. Ook een mevrouw, Judith, een schat. Zij had zowel slokdarmkanker als  longkanker. De slokdarmkanker was zover genezen en alleen de longen moesten nog bestraald worden. ‘Ik moest maar eens stoppen met roken,’ lachte ze. Ik hoop haar nog eens tegen te komen. Ik sla een grote stola om mijn lijf als ik die lange gang door moet lopen. Dan voel ik me wat minder ongemakkelijk als ik bij de assistentes aankom en kan ik weer wat grapjes maken. Het personeel is heel attent en meelevend. Ze staan gelijk klaar met adviezen en stellen je gerust. Je merkt wel dat het lopende band werk is. Er worden honderden mensen per dag bestraald. En ik heb lekker geen longkanker.

We nemen een hond. Ik ben over de drempel. Ik ben een kattenmens maar Bert is een hondenmens. Ik heb mij jaren verzet omdat ik slechte ervaringen heb met het hebben van een hond, maar nu ben ik om. Bert zei namelijk dat hij ook wel wilde stoppen met roken. Dit is een geweldige ommekeer bij hem en daar ben ik zo blij om, want alleen stoppen is nog veel moeilijker. Dus zei ik: ‘Bert, we moeten dingen gaan veranderen. We bewegen te weinig (ik tenminste), we eten te weinig fruit, we roken en drinken teveel en we zijn veel te passief. Als we nu een hond nemen dan moeten we gaan wandelen. Het bos is twee straten verder en we komen er nooit. Bovendien kunnen we dan een hond betalen, omdat we toch wel honderd euro per maand kwijt aan shag zijn.”

Een jaar later

Het jaar is omgevlogen, ook al lag ik dagen op de bank of in bed. Op elf september reden we naar Utrecht om een puppy op te halen, een kruising tussen een New Foundlander en een Berner Sennen. Ik was op slag verliefd op dat zwarte stinkmormeltje die we Wuiles noemden. Die dag stopten we  met roken en het was verrassend gemakkelijk. Ik stond elke dag vroeg op om met het hondje te wandelen en ik genoot van de wandeling, of het nu regende of sneeuwde, het wandelen werd een nieuwe verslaving voor mij. Ik leerde nieuwe mensen kennen bij ons prachtige baggergat en sommige werden mijn vrienden. Onze honden speelden met elkaar en wij hadden leuke of zware gesprekken. Ik zag Wuiles opgroeien van zes kilo naar nu vijftig kilo. Ik leerde hem zwemmen en ik stond als een trotse hondenmoeder te genieten van zijn zwemgetrappel en ik zag zijn zelfvertrouwen groeien. Als ik dan thuiskwam zakte er honderd kilo lood in mijn benen en ik dacht alleen maar aan slapen. Ik moest mijn energie zo doseren, even stofzuigen, even strijken, een dag niks doen, ik had vijf uurtjes energie per dag te besteden en ineens was het op. Ik ben bij de cursus “Herstel en Balans” gegaan waar je met andere ex kankerpatiënten weer conditie opbouwt. Ik was het minst erge geval, anderen hadden pruikjes op en amputaties. Mijn lichamelijke situatie heeft lang stilgestaan. Maar af en toe zag ik, of Bert, een kleine verbetering. ‘Weet je nog dat je dat toen en toen helemaal niet kon doen?’, herinnerde hij mij soms eraan. Inderdaad, dat moest ik dan wel toegeven. In mei kreeg ik weer wat meer therapeutische uren op het werk erbij.

Ik ben kankervrij. Ik ben gelukkig, ik ben rookvrij. Het eten smaakt me verrukkelijk, ik kan scherp en prachtige kleuren zien. En...ik weet dat Bert en iedereen zielsveel van me houdt. Het was een prachtige en enge rit in de achtbaan, maar ik hoef er hopelijk nooit meer in.

Einde

Groeten Moon