Een beetje kanker (12)

Moon krijgt de uitslag van het poortwachtersklier onderzoek. De uitslag is goed, geen uitzaaiingen, alle kankercellen zijn verwijderd. De chirurg deelde ons dat lachend mede. ‘Goed nieuws’ zei ze gelijk, legde alles snel uit en was weer weg.

We regelden met Ellie dat zij de radiologie zou overtuigen dat we pas na de vakantie met de bestraling zouden beginnen. Dat lukte.

Bert’s ogen straalden toen hij zijn ouders het goede nieuws kon vertellen en zijn lachrimpeltjes waren weer zichtbaar. ‘Je bent nog niet van mij af’ zei ik plagerig. Hij bromde wat onduidelijks.

Toch, toch... voel ik niet de vreugde die ik verwacht had te voelen. Thuisgekomen belde en mailde ik iedereen en ze reageerden allemaal zo ontzettend blij en opgelucht en geweldig. Ikzelf was timide. Ik voel het niet en ik vraag mij af hoe dat komt. Ben ik teleurgesteld? Die gedachte is te gek voor woorden, maar van de andere kant heb ik in die vier weken heel erg intensief geleefd en genoten van alle aandacht en spanning. Had ik in mijn onderbewuste deze uitslag al verwacht, en ben ik dus niet verrast? Heeft die domper van vorige week alle gevoel bij mij gedempt? Ik weet het echt niet. We kunnen lekker op vakantie, de wond geneest zeer voorspoedig, ik heb nieuwe ogen, ik mag weer gaan werken... Als ik deze woorden typ voel ik niets, ben ik murw geworden door alles? Wat zit een mens toch raar in elkaar. Durf ik het niet te geloven, ben ik het vertrouwen in mijn  lichaam kwijt? Bert voelt veel meer dan ik, hij wilde al op vlaai trakteren op zijn werk. Iedereen drinkt er vanavond eentje op mijn gezondheid, behalve ikzelf. Ik ben zondag even naar het werk gereden en ik trof Jannie die heel erg verrast reageerde. We hebben zeker een uur zitten kletsen. Zij heeft ook een groot probleem, er zit een tumor vlak bij de schilklier in haar keel. Die moet eruit en zij heeft dezelfde chirurg als ik. Ik probeerde haar moed in te spreken en gaf hoog op over het vakmanschap van die dokter. De bewoners reageerden heel verschillend. De een was heel erg enthousiast en blij, een ander was een beetje boos omdat ik zo lang weg was geweest, anderen waren bezorgd en vroegen over de operatie. Toen ik mijn moeder over de uitslag vertelde had ze er nauwelijks aandacht voor. Ze had zo’n verschrikkelijke pijn gehad, ze wist niet waar ze het moest zoeken. De dokter had haar morfinepleisters voorgeschreven.  Ik vond dat zo erg voor haar en wist niet wat ik voor haar kon doen, alleen een luisterend oor bieden. Ondertussen gaat het leven gewoon door. Al met al heb ik het toch wel druk met van alles. Gisteren lekker in de uitverkoop wat gerommeld en heb ik een paar truitjes gekocht. Vandaag was ik bijzonder moe. Heb de hele dag op de bank gelegen en af en toe viel ik in en diepe droomslaap, tot de telefoon rinkelde. Het was Bert vanuit zijn werk: ‘Gefeliciteerd met mij’ zei hij op een melig toontje. Oh shit, het was onze trouwdag.  Voor de eerste keer in zeven jaar had hij eraan gedacht. ‘Zo zie je maar, vrouwen vergeten altijd hun trouwdag’ zei hij lachend. ‘Maar ik heb geen cadeautje.’ Jij bent mijn cadeautje’ glimlachte ik ‘En de goede uitslag.’ Eindelijk kon ik de vakantiekriebels toelaten, eindelijk kon ik me erop verheugen. We hadden dit al die tijd volledig genegeerd, bang dat we zouden moeten annuleren. Maar over zeventien dagen vertrekken we met de kids naar Italië, heerlijk. Vanmorgen bekeek ik mijn lichaam in de lange spiegel. Mijn borst ziet er gehavend uit, ook al is de wond bijna helemaal verdwenen. Gedeukt, geblutst en bobbelig. Bovenop mijn borst zit een ei, een pijnlijk ei. Dat zou nog wel wegtrekken volgens de mammapolie, maar het lijkt alsof het ei steeds dikker wordt. Ook vind ik mijn lichaam oud geworden, de laatste jaren. Nee, ik kon er niet lang naar kijken. En met de bestraling zou het ook niet veel mooier worden. Maar goed, ik heb alles nog erop en eraan zitten. Ik mag niet mopperen.

Wordt vervolgd.