Over en uit?

Beste Fiena,

Er zijn mensen die je nooit vergeet, ook als ze al vele jaren overleden. Ze blijven een rol in je leven spelen. Dat zijn bijna vanzelfsprekend je ouders en andere naaste familie. Maar ook soms mensen waarmee je een vriendschap had opgebouwd. Eigenlijk voor het leven, voor beider leven. Ik betrek ze na vele jaren afwezigheid nog steeds bij mijn leven omdat ik me voorstel wat ze wel zouden denken van wat ik mee maak en wat ik doe, welke beslissingen ik maak.

Ik droom wel eens dat mijn vader (al bijna 50 jaar dood) zou vinden van mijn kinderen en kleinkinderen. Ik vind het zó jammer dat hij ze nooit gekend heeft. Zelf is hij na al deze jaren niet vergeten, niet in de vergetelheid geraakt. Niet door mij maar door heel veel mensen is hij in de herinnering blijven leven. Het was een kleurrijk figuur, eigenlijk een stadsfiguur. Hij trok zich niets aan van de mening van anderen en zei tegen iedereen wat in hem op kwam. Hij had gelukkig veel humor dus zijn uitspraken werden hem vergeven.

Ik heb een hele goeie vriend gehad die jong is gestorven, nu al twintig jaar geleden. Toch hebben zijn familie maar ook zijn vrienden het nog bijna wekelijks over hem. Ook hij had veel humor en hij genoot van het leven en liet zijn vrienden meegenieten. Af en toe vragen wij die hem goed kenden ons af, hoe hij gereageerd zou hebben op sommige gebeurtenissen. Verdriet slijt met de jaren maar het gemis blijft.

Er zijn ook wereldsterren in de muziek en film die nooit vergeten worden. Daar wordt door familie voor gezorgd. Ze leven na hun dood gewoon door. Brengen nieuwe muziek uit en treden zelfs op! Dat heeft met geld te maken en telt niet mee.

Bij het ophalen van herinneringen komen alle geliefde doden weer tot leven. Pure nostalgie als we samen weer even stil staan bij degenen die te jong zijn overleden. Een gevoel van warmte overheerst: het was een mooie tijd en die neemt niemand ons meer af.

Ik heb ook iemand gekend die wist dat hij zou overlijden en zijn hele begrafenis zelf had georganiseerd. Hij was een eeuwige vrijgezel, zonder vrienden en alleen verre familieleden en hij leidde een teruggetrokken leven. Hij vroeg in de tekst van zijn doodsprentje of mensen nog vaak aan hem wilden denken en zich afvragen wat hij van een en ander gedacht zou hebben... Dat doen wij, die hem meer of minder gekend hebben, geregeld: Wat zou H. daar wel van gedacht hebben, zeggen we tegen elkaar en proesten het uit van het lachen!

Fiena, ik denk niet dat dit zijn bedoeling was dat hij op deze manier herdacht zou worden.

Beste P,

Misschien had hij meer humor dan iedereen dacht?