Yolande Schurgers

Op deze foto zie je moeder Paulie, mijn oudste zus Gerrie, toen 18 jaar. broer Frans. toen 15 jaar. Ikzelf (roepnaam Annie), toen 12 jaar en mijn jongste zus Rietje, toen 11 jaar. Het is 1950 vlak na de bevrijding uit een Jappenkamp in Indonesië. Vader Harry heeft aan de beruchte spoorweg in Birma gewerkt.

Terug in Nederland

Ik weet niet waar de foto genomen is omdat ik niet weet waar in Nederland of Duitsland wij gedropt zijn. Ik weet alleen dat we helemaal niets hadden. De kleren die we dragen op de foto, hadden we van soldaten gekregen.

Mijn vader was een Zuid-Limburger, dus wij kwamen daar terecht. Papa zorgde toen dat Gerrie naar kostschool kon. Frans en ik kwam bij tante Juliette in huis. Ik ben weg gelopen naar tante Annie.

Werk

Mijn vader heeft in drie jaar tijd wel 250 sollicitaties geschreven. Hij was in Indonesië Inspecteur van Onderwijs. In Nederland kreeg hij overal nul op het request omdat hij als katholiek aan een protestante school verbonden was geweest. Ten einde raad besloot vader om zelfstandige te worden. Hij leende geld bij de bank en kocht het huis van zijn vader, een boerderij. Hij maakte van de boerderij een pension, café-restaurant. Ome Jan en grootvader woonden ook op de boerderij. Het was een zware tijd.

School

Mijn oudste zusje werd naar kostschool gestuurd en mijn broer, zusje en ik gingen in Meerssen naar school. Onze koffers waren inmiddels uit Indonesië aangekomen. Dat was zomerkleding. Mijn moeder was heel handig en haakte voor ons truitjes. Wij werden niet geaccepteerd door de nonnen van school omdat onze kleding te bloot was vanwege de gehaakte truitjes. Mijn vader was zó boos! Het was een doffe ellende.

Indonesië

Wij kinderen zijn allemaal geboren in Indonesië. Papa was 23 jaar en mama was pas 17 jaar toen ze elkaar leerden kennen. Mama is Zeeuwse en haar ouders waren al overleden. Haar oudste broer was haar voogd. Ze zijn met de handschoen getrouwd. Toen ze achttien was, is ze als een hazewind afgereisd naar papa in Indonesië. Ik was een jaar toen we in een Jappenkamp terecht kwamen. Mijn oudste zus kan zich wel nog wat van de fijne tijd daarvoor herinneren. Wij hebben op Java, Borneo, Celebes, en Sumatra in 21 kampen gezeten. Papa moest in 1940 direct werken aan de spoorlijn in Birma en mama bleef achter met de kinderen. Af en toe mocht papa zijn gezin bezoeken. Toen is mama in verwachting van Rietje geraakt. Wij hebben 10 jaar in deze kampen doorgebracht.

De kampen

Het was een hel op aarde. Mijn oudste zus nam voor een groot deel de rol van mama over. Onze moeder was heel kundig in het maken van kleding en probeerde op die manier wat te verdienen. We hadden veel angst voor de Jappen.

Nederland

Toen we in Nederland kwamen echt niet in de hemel. Wij hebben toen de afspraak met elkaar gemaakt dat onze geschiedenis bewaard zou blijven in ons hart met een slot er op. Tot de kinderen van Gerrie wilden dat zij er over vertelde. Zij heeft altijd aantekeningen gemaakt en ook bewaard. Gerrie woont tegenwoordig in Canada met haar gezin. Zij heeft vier kinderen en 16 kleinkinderen. Zij heeft het boek geschreven over ons gezin om dit deel van de geschiedenis, de Japanse oorlog, meer bekendheid te geven. Het is een vergeten geschiedenis, weggestopt door de Nederlandse overheid. Het boek in de Engelse taal, is te koop bij mij; Telefoon: 0475-510283.

Onderschrift foto: Mijn broer en jongste zus en ik eten iedere week samen rijsttafel. Ik ga geregeld naar Canada op bezoek.

Heeft u ook zo’n speciale foto en wilt u het verhaal vertellen dat daar bij hoort?

Mail dan naar: info@MLWingens.nl of bel naar 0475-33 14 21