De familie Jaspers

Jan Jaspers, derde generatie rijwielhandel vertelt:

Harde werkers

Bij ons was vroeger nooit ergens tijd voor behalve voor werken. Nu hebben mijn zoons hobby’s en de vierde generatie, mijn zoon Ruud, werkt nu ook al in de zaak. Hij is een echte sportman, voetballen, skien en nog veel meer. Onze zoon Marco is student, hij studeert in Maastricht Bedrijfseconomie. Over een half jaar gaat hij naar het buitenland voor zijn studie. Mijn vader Chrit, is inmiddels 85 jaar. Hij houdt vanuit zijn huis, aan de overkant van de zaak, de boel in de gaten. De zaak is nog steeds zijn leven! Als het met de zaak goed gaat, gaat het met de rest van de familie ook goed. Als je de kinderen en de vrouw kunt geven wat ze willen, ben je al een heel eind. Dat harde werken is ook de reden dat we eigenlijk maar één familiefoto hebben waar het hele gezin op staat.

Ons gezin

Het gezin van pap en mam bestond uit drie kinderen, twee meisjes en een jongen. Mijn oudste zus Yvonne heeft als baby polio gehad. Zij kan een hand en been minder gebruiken. Zij is getrouwd en heeft een dochter. Onze Angelien is te vroeg geboren en is geestelijk gehandicapt. Dat was wel een zorg voor pap en mam. Alleen ik mankeer niets! Dus eigenlijk was het geen doorsnee gezin. Mam werkte keihard en pap ook. s’ Morgens de overal aan en ’s avonds om 11 uur de overal uit. Maar op zondag was pap bezig met zijn skelter, zijn hobby. Dat was echt iets voor pap alleen. Hij reed wedstrijden. Hij sleutelde veel aan zijn skelter, daar ging heel veel tijd in zitten. Maar ook op zondag stonden klanten voor de deur met een kapotte fiets die onmiddellijk gemaakt moest worden. Ik kan me herinneren dat we een sterfgeval in de vriendenkring hadden. Dat was de reden dat pap een fiets die gerepareerd moest worden, niet klaar had. De klant was boos dat de fiets niet klaar was en had helemaal geen begrip voor de omstandigheden. Dat is inmiddels 50 jaar geleden maar ik weet dat nog als de dag van gisteren. Ik kan je vertellen dat het op vandaag nog steeds zo gaat. 

De zaak is ons leven

Ik heb een geweldige jeugd gehad. Ondanks dat pap en mam altijd aan het werk waren. Zij gunden ons alles en we waren samen één, we hoorden bij elkaar. Ik ga nu nog iedere morgen naar pap samen een boterham eten en de krant lezen en we praten wat.
Tussen de middag eet ik bij pap samen met de jongens die bij ons in de werkplaats werken. Een medewerker werkt al acht en dertig jaar bij ons een ander al dertig jaar en de jongeren ook al jarenlang. Mijn oudste medewerker is een neef van mij. Het wil wel wat zeggen als je medewerkers zo lang bij je blijven.
Mam en pap hebben zich altijd helemaal weggecijferd. Je hoeft niet in het café te hangen om het leuk te hebben. Zo denken mijn vrouw en ik er ook over. Wij genieten er van om eens een uur niets te doen maar dan gaan we ons toch al vervelen. Mijn vrouw fokt paarden en op zondag en maandag zijn we daar samen volop mee bezig. Tegenwoordig zijn we op maandag gesloten. Ik zeg maar niet hoeveel paarden we hebben. Je kunt de paarden natuurlijk niet één dag niet verzorgen. Dat is een verantwoordelijkheid die ik mijn zoons ook heb geleerd. Vroeger ging ik wel met de zoons mountainbiken maar dat zit er niet meer in. Ik heb geen adem meer. ‘s Avonds nog gaan sporten, kan ik echt niet opbrengen. Ik werk hard en dan zit sporten er niet meer in. Mijn oudste medewerker en ik maken wel altijd plannen om te gaan sporten maar daar blijft het bij. Mijn vrouw heeft op hoog niveau paard gereden. Onze zoons rijden ook wedstrijden en mijn vrouw begeleidt hun. Dat is iets van ons en dan zijn we echt samen. 

Klein maar fijn

Tja, pap is 85 jaar, mam is al 15 jaar geleden overleden. Daar word ik nog steeds heel emotioneel van. Angelien komt ieder weekend naar huis. Ze woont in een woongroep. Zij wijkt het weekend niet van de zijde van pap. Vroeger woonden we allemaal samen, pap, mam en mijn zus en ons gezin. Als ik uit bed stapte moest ik uitkijken dat ik mijn tenen niet brak, zo klein was het. Maar het ging allemaal perfect! Tot mijn moeder ziek werd. Toen had ik wel spijt dat we niet meer gepraat hadden. Mijn vrouw en ik wonen nu al acht jaar in Swalmen maar de tijd in ons kleine huis in Maasniel was een mooie tijd. Er waren nooit onenigheden. Alles liep altijd perfect en het was gezellig.