Özgül Karahan (36) vertelt

Mijn familie komt oorspronkelijk uit Turkije uit het gebied Yozgat. Een landelijk gebied. Ik was ruim twee jaar toen ik met mijn moeder en nog twee zusjes en twee broers naar Nederland kwam. Ik ben het op een na laatste kind. Het was duidelijk dat we niet meer terug naar Turkije zouden gaan. Mijn vader werkte toen al acht jaar in Nederland. Hij sprak de taal niet en miste zijn gezin heel erg. Ook vrienden van mijn ouders en andere familie kwamen hier wonen en werken. 

Ik ben hier dus opgegroeid en naar school gegaan. Mijn oudste broer woont in Turkije, mijn oudste zus woont in Duitsland. Alle kinderen zijn getrouwd met Turken, ze hebben allemaal kinderen en ze werken allemaal. Wij zijn een hele hechte familie. We zoeken elkaar altijd op en het is altijd gezellig. 

Zelf spreek ik ook Turks en mijn man Kürsad en onze drie kinderen Burak (14), Merve (9) en Fatih (6) spreken ook Nederlands en Turks. Mijn vader is 12 jaar geleden overleden. Mijn moeder woont nu alleen in een appartementje. Ze heeft het heel erg naar haar zin. Ze woont dicht bij andere Turkse mensen en ook dicht bij ons. Ze spreekt niet goed Nederlands. Ze heeft wel les gehad van een hele aardige mevrouw. Maar na enkele lessen hebben ze alleen nog maar samen gekookt! Een broer is machinist en rij lesinstructeur. Mijn andere broer werkt in een fabriek. 

Mijn kinderen zijn het kostbaarste wat ik heb. Wij voeden de kinderen op een Turkse manier op. Het geloof is voor ons belangrijk. Afgelopen maand hebben we ramadan gehouden. We zijn elke avond naar de moskee gegaan. De kinderen hebben het meegemaakt maar hoefden geen ramadan te houden. Mijn dochter van 9 jaar heeft vier dagen mee gedaan. Heel knap. Mijn man gaat elke vrijdag naar de Fathi moskee in de buurt van de Roerdomp. Iedereen die de moskee willen bezoeken, is van harte welkom. We zijn er heel trots op.

Ik werk voor mijn brood bij de broodafdeling van een grote supermarkt. Ik heb hele fijne collega’s en ga altijd graag naar mijn werk. De tuin is mijn hobby. Ik heb een moestuintje.

Als ik in Turkije ben, dan mis ik Nederland. Als ik daar een auto zie met een geel kenteken, is het alsof ik mijn land tegenkom. Hoor ik in Turkije Nederlands praten, zeg ik: hee, ik kom ook uit Nederland! Ik kan niet zonder Nederland maar ook niet zonder Turkije. Ik zit er altijd tussen in. Daarom is voor mij de familieband zo belangrijk. De familie in Turkije bezoeken we als het mogelijk is om het jaar. Mijn vader ligt daar begraven.