Martinus Henrikus Hubertus (Martin) Geraedts (80) vertelt:

Het begin

Ik ben in de Schoolstraat geboren als zevende kind van de uiteindelijk negen kinderen van mijn ouders. Twee kinderen zijn al jong overleden en nu zijn nog twee zussen en ik zelf over. Mijn jongste zus is geboren na het overlijden van mijn vader in 1936. Mijn vader was van beroep lampenfitter. Hij stak ’s avonds de stadverlichting aan die toen op gas werkte. Mijn moeder bleef als jonge weduwe van 41 jaar achter met de hele stoet kinderen.

Hoe moest het verder?

De sociale voorzieningen waren niet zoals nu het geval is. De overheid wilde toen alle kinderen in een weeshuis onderbrengen. Dat heeft mijn moeder voorkomen. Het salaris van mijn vader bij de gemeente was niet al te veel. Daarom hadden mijn ouders er een groentewinkel aan huis bij. De groenten verbouwden ze zelf op een stuk land bij de vroegere RFC-voetbalveldenbij het ziekenhuis). Wij waren niet rijk maar we hebben ook nooit ergens gebrek aan gehad. Na het overlijden van vader bleef moeder de groentewinkel uitbaten.

Werk aan de winkel

Zo klein als we waren, moesten we de korf met de bestellingen met verse groenten rondbrengen naar de rijke mensen in de stad. Iedere dag voor de school begon! Verder moesten we allemaal meewerken op ons stuk land. Wij hadden een hondenkar met een hond waarmee we de groenten vervoerden. We verbouwden erwten, bonen, kolen gewoon alle groenten. Moeder deed de administratie, ze hield een boekje bij met de bestellingen van de diverse families en het retraitehuis op de Kapellerlaan.”Moeder was een heel gelovig mens ondanks wat haar was overkomen. Mijn vader is plotseling overleden en zij kreeg ook de hele zorg voor het inkomen op haar schouders. Maar o wee, als je de katechismus niet kende, dan zwaaide er wat. Moeder heeft altijd hard gewerkt om ons groot te krijgen. Ik was acht jaar toen de oorlog uitbrak.”

De oorlog

Ik was een kind en wist niet dat de briefjes die ik bezorgde bij bepaalde adressen voor de ondergrondse was. Bij ons in de straat was een adres waar geregeld piloten verbleven voordat ze doorgesluisd werden naar veilige oorden. Ze werden door de stad vervoerd in haringtonnen die door de straat gerold werden. De Veldstraat werd plat gebombardeerd en toen werd de gevel uit ons huis geblazen. Gelukkig was bij ons niemand gewond. De hele familie werd naar Friesland geëvacueerd. De kinderen en moeder werden bij verschillende families ondergebracht. Ik heb nog steeds contact met de familie waar mijn broer en ik gewoond hebben. Een geweldige familie!”

Moeder

De oorlogstijd was een zware tijd. Ons huis was helemaal kapot en toen we thuis kwamen na de evacuatie moest het helemaal gerenoveerd worden. We hadden niets meer. Alles was geroofd. Ik had een half jaar lang helemaal geen bed en moest op een plank onder de wastafel slapen waar een lampetkan en kom op stonden. In 1964 ben ik samen met moeder naar Lourdes geweest. Daar had zij veel devotie aan. Moeder is altijd de spil van het gezin geweest, een sterke vrouw. Maar als wij verliefd waren, luisterden we toch niet naar haar. Dat moest allemaal stiekem. “

Trouwen

“Mijn verloofde Anny Heijnders en ik wilden in 1956 trouwen. Maar een huis was moeilijk te krijgen. Er was woningnood. Maar het lukte ons om een huis te kopen in de Sint Janstraat. Wij hebben twee kinderen gekregen, dochter Ans en zoon Boy. Mijn vrouw is tien jaar geleden overleden. Ik wil graag verhuizen naar verzorgingscentrum in Herten. Ik wacht op een plekje.”