- MAR EN MOON
Mar en Moon zijn twee buurvrouwen die geen tijd hebben om bij elkaar over de vloer te komen. Ze nemen wel de tijd om te mailen over van alles en nog wat.
Roermond, 24 januari 2016
Hoi Mar,
Selfies, ik haat ze. Er zijn er vijftig nodig om er eentje te krijgen waarop ik een beetje fatsoenlijk opsta en die is nog bewogen ook. Ik wil toch weer een beetje mooier worden, Mar. Voor mij is dat helaas toch erg belangrijk. Dus toog ik naar een kliniek in Weert voor een oriënterend gesprek voor een ooglidoperatie. De prachtig ogende vrouwelijke arts vond dat ikzelf bepaalde of de correctie wel of niet nodig was. Ze kon wel een millimeter of tien weghalen boven mijn ogen en het resultaat zou erg mooi worden. Voor ik het wist had ik een afspraak voor 20 februari. Helaas kon ik niet met collega’s de dienst ruilen, dus verplaatste ik de afspraak. En die was dus gisteren. Heel snel!
De operatie viel wel tegen. Ik moest eerst twee uur wachten. Gelukkig had ik mijn vriendin meegenomen en zij kletste mij heerlijk de oren van mijn hoofd. Dus die tijd vloog om. De chirurg kwam mij halen, het was de mevrouw van het gesprek, en in een mum van tijd lag ik onder de zeer felle lampen op de operatietafel. Ik kreeg een laken met een plakrand om mijn gezicht zodat het bloed niet in mijn haren zou lopen. De dokter en haar assistente grapten dat ik net een nonnetje was. ‘Ik haat nonnen’, zei ik hartgrondig. Na een paar venijnige spuiten rond de ogen ging het gesprek over nonnen, grote gezinnen, zussen, van alles. Als het niet zo pijnlijk was geweest zou ik het bijna gezellig hebben gevonden. Maar de pijn was af en toe heel fel. Ik voelde ook de snijbeweging en het duurde eeuwig. Ik lag erbij alsof ik een wortelkanaalbehandeling van dik een uur onderging, zo gespannen. Ik was blij dat ik de hechtdraad over mijn neus voelde kriebelen. Ik werd teruggebracht naar mijn kamertje. Mijn vriendin was erg zorgzaam en ik kreeg paracetamol en een koelpad. De pijn nam aanzienlijk af en eigenlijk heb ik niets te mopperen.
Nu zit ik hier te typen met een koppel blauwe, dikke, met pleisters versierde ogen, die een beetje prikken. Maar wel heel blij dat ik heb doorgezet. Ik ben heerlijk aan het ziekvieren. Lekker lezen, TV kijken, ik slaap veel en ik probeer de jeuk te negeren. Dinsdag gaan de hechtingen eruit en dan kan ik mij weer vertonen.
Zou jij zoiets doen Mar?
Moon
Hallo Moon,
Ik vind het buitengewoon dapper dat je een operatie ondergaat zonder ziek te zijn. Ik doe dat alleen als het echt niet anders kan. Om een wisse dood te voorkomen, dus. Ik heb een grote angst voor pijn, ziekenhuizen en artsen die fouten maken. Dat jij een beetje mooier wilt zijn, vind ik een goede reden en helemaal geen schande. Ik hoop dat het wordt zoals jij in gedachten hebt. Jij bent er nu al blij mee omdat je hebt doorgezet.
Wat ik heel leuk vind is dat je schrijft dat je ‘aan het ziekvieren bent’. Ik zei dat eens in een vergadering met zestien Hollanders. Zij keken mij verdwaasd aan, ‘ziekvieren?????? Dat doen alleen Limburgers, zij vieren zelfs het ziek zijn! Ziekvieren is een zuiver Limburgse uitdrukking. Wat een flater maar ik moest er gelukkig zelf ook om lachen. In jouw geval is het echt bijna een feestje. Geen beroerd gevoel in buik of hoofd, geen echte pijn maar wel een reden om niets te doen. Liggen op de bank, beetje tv kijken, beetje lezen en je door je man laten vertroetelen. Je kunt nu echt niet koken, de was doen of stofzuigen. Als de zwellingen zijn weggetrokken krijgt hij een cadeautje in de vorm van een nóg mooiere eega. Wat wil die man nog meer?
Ik vond het als kind ook heerlijk om een beetje ziek te zijn. Gezellig een bedje op de bank, een moeder die je verwende met limonade en koekjes en vooral niet naar school hoeven. Toen ik getrouwd was en kinderen had, was het geen pretje om ziekjes te zijn. Niemand die mij verwende of het huishouden runde. Ik was dan ook nooit ziek. Gelukkig. Ik vond het wel heel gezellig als een van de kinderen ziek was. Zij mochten een bedje op de bank en lekkere hapjes en drankjes. Maar zij wilden helemaal niks. Gewoon in hun eigen bed liggen. Zelf wil ik tegenwoordig alleen zijn als ik ziek ben. Niemand die mij komt storen en dingen voor me wil doen. Ik wil met rust gelaten worden. Punt.
GR, Mar
