Marian Louwers

Marian Louwers, tekstschrijver en docent creatief schrijvenBen je geworden wat je wilde worden?Marian: Uiteindelijk wel. Ik heb aan diverse opleidingen geroken maar het was voor mij niet duidelijk welke kant ik nu op wilde. Ik ben in Noord-Brabant geboren en via diverse omzwervingen in Nijmegen terechtgekomen en daarna met mijn man in Gorinchem gaan wonen. Vandaar zijn we in 1989 naar Roermond gekomen vanwege het werk van mijn echtgenoot. Min of meer toevallig. 

Kun je goed vergeven en vergeten?Volgens mij kan ik wel goed vergeven maar vergeten is een andere zaak. Ik ben in mijn leven nog niets tegen gekomen dat ik onvergefelijk vind. Ik denk dat voor alles wat er gebeurt een aanleiding is. Maar als je alles relativeert, relativeer je het kapot. Ik denk dat een goede karaktereigenschap van mij geduld is. Ik kan heel geduldig zijn, meestal!

Wat heb je van thuis mee gekregen?Ik kan best fel zijn. In de veiligheid van thuis kan ik heel fel reageren. Mijn vader heeft dat ook. Frank en ik hebben drie jongens en ik zou hun mee willen geven, vrijheid in verbondenheid. Dat ze doen wat ze willen maar dat de grens ligt bij het punt waar de vrijheid van een ander in het geding komt. Ik ben er trots op dat mijn kinderen heel sterk hun eigen pad gaan.

Wat zou je ooit nog willen doen of meemaken?Ik wil al van af mijn achttiende naar Australië vanwege het ruige land en de mensen en ik ben er nog steeds niet geweest. Eigenlijk ben ik meer van de cultuur dan van de natuur. Intussen hoef ik niet meer per se naar Australië. Ik wilde toen absoluut niet naar Amerika. Daar zou ik nu geen ‘nee’ meer tegen zeggen. 

Hoe uit jij je creativiteit?In het schrijven. Ik geef cursussen creatief schrijven en autobiografisch schrijven. Het is de bedoeling dat mijn cursisten leren om een tekst goed te laten lopen zodat het prettig leest. Ik schrijf eigenlijk nooit over mezelf. Ik verzin altijd onderwerpen. Ik heb jarenlang les gegeven in Humanistisch Vormings Onderwijs in Roermond en in Blerick. Dat was gesubsidieerd onderwijs en is nu weg gesubsidieerd. Maar ik ben geen lid geworden van het Humanistisch Verbond omdat ik me nooit zal aansluiten bij een groepering.

Zijn dromen bedrog?Volgens mij niet. Ik dagdroom geregeld, vooral als ik niet bezig ben met schrijven. Ergens moet ik met mijn fantasie naar toe. Dan ontstaan verhalen in mijn hoofd. Het is een soort parallelle wereld naast de echte wereld. Dat kan heel prettig zijn. Je kunt ook wegdromen bij een boek maar je kan het ook helemaal in je eigen hoofd doen.

Waar ben je bang voor?Bang is niet het goede woord. Ik vind het moeilijk om sommige dingen tegen iemand te zeggen. Ik wil wel duidelijk zijn maar ik wil niemand pijn doen. 

Is er volgens jou leven na de dood?Nee. Ik moet eigenlijk zeggen: dat geloof ik niet.