Marcelle Geerdink-Becks

Marcelle Geerdink-Becks: directrice van de Herman Broerenschool.

Waarover heb je in de loop van de tijd je mening gewijzigd?

Ik begrijp sommige ouders nu beter als zij hun kind dat eigenlijk speciaal onderwijs nodig heeft, toch op een reguliere school plaatsen. In ieder geval enkele jaren. Op een gegeven moment komt zo’n kind toch bij ons terecht. Maar de ouders en het kind zijn er dan naar toe gegroeid. Er heeft acceptatie plaats gevonden door de ouders. Een kind met een verstandelijke beperking opvoeden, ik bedoel... doe het maar eens! Als een plaatsing op een gewone basisschool te lang duurt, kan het zijn dat een kind hele vreemde gedragingen krijgt en dat moet vooral niet gebeuren. Als dit zo is, is dat de mindere kant van mijn werk. Als ik zie dat het niet goed gaat met een kind. Dan breekt mijn hart.

Welke plannen heb je?

Ik ben 62 jaar en eigenlijk was mijn plan om met 62 jaar te stoppen met werken. Maar we zitten met onze school in een groot veranderingsproject. Het stelsel wordt veranderd. Daar ben ik aan begonnen met een aantal mensen om dat te verwezenlijken. In augustus 2014 moet dat nieuwe stelsel ingaan en tot zolang ga ik door. Ook omdat de school een dringend beroep op me doet. Dus ik werk nog een jaar of twee en in 2015 hou ik op. Daarna heb ik verschrikkelijk leuke hobby’s. Ik rij fanatiek paard en ik heb ook een eigen paard. Ik wandel heel graag, alleen of met andere mensen en ik lees heel graag. Ik heb nog heel veel boeken die op mij wachten om gelezen te worden. Wij hebben een behoorlijke tuin waar altijd iets in te doen is. Ik ben het liefste buiten en daar is altijd werk. Mijn man is al enkele jaren gepensioneerd. Hij zit nu thuis met een gebroken enkel. Normaal gesproken kookt hij altijd en hij deed de boodschappen. Hij deed alles. Daardoor kon ik me volledig op mijn werk concentreren. Nu is dat even anders maar we krijgen veel hulp van vrienden en familie. Ik wil ooit ook op een of andere manier vrijwilligerswerk gaan doen. Ik denk niet op een georganiseerde manier maar als ik drie straten om me heen kijk, zijn er zeker mensen die het fijn vinden om samen te wandelen of iets anders te doen. Ik ga me heel zeker niet vervelen als ik niet meer werk.

Welke zekerheden en welke onzekerheden ken je?

Zeker is dat ik dood ga! Maar ik hoop gezond 90 jaar te worden. Maar het leven geeft best veel onzekerheden, qua gezondheid, of we kunnen blijven wonen in dat huis. Daarbij is het een onzekere tijd economisch gezien. Zelfs het bestaan van de school is onzeker. Ik ben al blij als ik een jaar vooruit kan plannen maar op lange termijn wordt er misschien weer iets anders bedacht. In mijn baan moet je heel flexibel zijn. Ik los de hele dag problemen op, van de kinderen en van het personeel. ’s Morgens staan ze al in de rij met allemaal een ‘klein’ vraagje. Ik heb ook op een gewone basisschool gewerkt maar dit werk bleef toch trekken. Ik heb er mijn ziel en zaligheid in gevonden. De openheid, de directheid van deze kinderen hééft wat... Ook de kwetsbaarheid van de kinderen. De mensen die met deze kinderen werken hebben een soort klik met ze. Daarom hebben we ook veel leerkrachten die al vele jaren op onze school werken.

Wie is jouw voorbeeld?

Mijn voorganger op school, Frans van Montfort. Hij was een top-pedagoog. Hij liet de kinderen in hun waarde op een hele subtiele manier. Hij wist feilloos met ze om te gaan. Hij ging ook heel respectvol met het personeel om. Ik geef mijn personeel ook veel ruimte. Ik probeer een soort coach te zijn.

Hoe wil jij herinnerd worden?

Niet als de zorgende mater familias. Wel als iemand die veel van mensen houdt. Ik vind alle soorten mensen interessant. Ik hou ook van dieren. Dat ik iets betekent heb voor mensen. Geen hoogdravende dingen. Ik ervaar nu dat mensen voor ons klaar staan om te helpen en ik hoop dat mensen mij ook zo herinneren dat ik klaar sta om te helpen waar dat nodig is.

Wie of wat heeft macht over jou?

Dat laat ik niet snel toe dat iemand macht over mij heeft. Dat kan ik niet verdragen. Ik ben ook nergens verslaafd aan. Ik drink eens graag een glas wijn, een sigaartje roken vind ik wel eens gezellig. Ik eet graag lekker maar allemaal niet te veel.

Waarin ben je teleurgesteld?

De manier waarop mensen met de natuur om gaan. Dat ze de natuur naar de knoppen helpen. Maar ook dat de media zo’n grote invloed heeft. De mobieltjes, de computer, internet, facebook. Daardoor ligt er een grote druk op mensen, er is veel stress. Het beangstigd mij hoe jonge mensen zich daarin mee laten sleuren. Ik vind het belangrijk om sociale contacten te onderhouden.

Heb je ergens spijt van?

Nee, eigenlijk niet. Ik heb altijd Nederlands willen studeren maar dat is er niet van gekomen. Maar echt ergens spijt van, nee. Het is denk ik, te laat om verre reizen te maken. Ik zou best graag naar Zuid Afrika willen. Maar ik zie op tegen een lange vliegreis en daarbij ben ik best een huismus. Ik vind het niks om bijvoorbeeld vijf weken weg te zijn van huis. 

Wat zou je zó weer doen?

Ik zou zo weer op deze school willen werken. Ik zou ook weer op de plek willen wonen waar ik woon. Daar heb ik ruimte voor dieren. mijn eigen paard. Mensen met paarden hebben de hemel op aarde, zegt men. Het is voor mij de manier om tot rust te komen. Als ik door de Meinweg paard rij dan voel ik me geweldig. Niet te beschrijven.