Kunst met een glimlach

Monique Boots-Eijmael (57) heeft pas enkele jaren geleden de manier gevonden om haar creativiteit te uiten. Monique heeft goede humor en dat zie je terug in haar beelden.

Waarom heb je juist voor klei gekozen?

Monique: “In mijn herinnering zie ik mezelf als vierjarige bezig aan de kleitafel op de kleuterschool. We kregen een blok klei, daar maakten we een kunstwerkje van, maar dat werd weer in elkaar “gepratcht” en met een beetje water in een kuiltje weer opgeborgen. Ik denk dat daar de basis lag. Ik kan ook wel wat tekenen en schilderen. Mijn hele familie is creatief. Maar het kleien heeft mij gevonden en andersom. Ik vind het gemakkelijk en als iets niet goed is, kun je het meteen veranderen. Je kunt het zo groot of zo klein maken als je wilt.”

Vertel iets over het begin?

“Mijn eerste beeld was het hoofd van mijn overleden vader aan de hand van foto’s. Ik vind het zelf goed gelukt, sommige van mijn familie hebben daar een andere mening over. Het is gewoon mijn interpretatie. Vijf jaar geleden kreeg ik borstkanker en na mijn behandeling ben ik een cursus kleien gaan volgen als een soort therapie. Daar heb ik wat technieken geleerd. Eigenlijk was deze cursus bedoeld als vrijtijd besteding voor bejaarden. Voor mij eigenlijk iets te licht maar wel leuk en ik had de smaak te pakken. Mensen vonden leuk wat ik maakte”

Hoe ga jij te werk?

“Ik maak mijn beelden in twee of drie uurtjes. Ze zijn niet perfect en dat hoeft ook helemaal niet. Als je perfectie wilt, kun je beter een mal maken en afgieten. Ik ben zelf een niet-perfectionistisch persoon en mijn beelden zijn een afspiegeling van mijn karakter. Ik maak vaak dikke mensen, dat is gemakkelijk, al gaat er wel veel klei in zitten, haha!”

Hoe doe je de praktische kant?

“Ik laat mijn beelden bakken bij een kennis. Daarna ga ik ze schilderen. Het leukste onderdeel. Dan komt er kleur en leven in.”

Wie of wat inspireert je?

“Karin, een vriendin inspireert en stimuleert mij geregeld qua ideeën en ik haar. Zij schildert en ik verf en zij kleit en ik boetseer. Mijn onderwerpen zijn altijd uit het leven gegrepen. Herkenbare situaties zoals twee mensen in bad, mijn kleine familie in een liefdevolle pose, een stel op een bank. Ik maak veel beeldjes waarbij mensen elkaar omhelzen of op een liefdevolle manier vasthouden. Misschien heb ik vroeger wel iets gemist in dat opzicht?”

Wat wil je met je werk bereiken?

“Humor vind ik ook een mooie emotie. Mijn werk tovert vaak een glimlachje op gezichten. Ik hoop dat de beelden mensen in hun hart raken op welke manier dan ook. Dat vind ik belangrijk. Voor mij persoonlijk werkt het bezig zijn met klei therapeutisch en het houdt mij van de straat.”