Lotgenoten Groep

José van de Veerdonk en Angelique Schalleij hebben jaren lang ervaring opgedaan met het rouwen van mensen bij De Ark. Ze leiden nu lotgenoten bijeenkomsten voor mensen die een dierbare verloren hebben. José en Angelique verloren ook geliefde mensen en kunnen zich heel goed inleven in het verdriet en gemis van andere mensen. De dames praten bevlogen over wat zij doen ondanks het verdriet van de deelnemers waar ze mee te maken hebben.

Waarom doen jullie dit?José: “Ik heb een aantal jaren bij De Ark gewerkt als vrijwilligster en samen met Gladys Schlösser- Saffrie begeleid ik nu al vijf jaar lotgenoten groepen. Op een gegeven moment wilde ik meer weten over hoe mensen omgaan met hun verdriet na het verlies van hun dierbare. Ik kwam bij het Landelijk Steunpunt Rouw uit waar cursussen gegeven worden over hoe je mensen kunt bijstaan in hun rouw. Ik leerde niet alleen omgaan met verdriet van de ander maar het was ook een verdieping van mezelf. Ik leerde kijken naar wat op mijn pad kwam, los van rouw. Ik heb er voor gekozen om mensen te begeleiden die rouwen.”Angelique: “Ik ben meer dan 12 jaar verpleegkundige geweest bij De Ark. Vanwege lichamelijke klachten kon ik dit werk niet meer doen. Doordat Gladys aangaf te willen stoppen met het begeleiden van de lotgenotenbijeenkomsten heeft José mij in maart gevraagd of ik samen met haar verder wilde gaan Ik denk dat dit niet voor niets op mijn pad is gekomen. Ik heb in mijn leven veel te maken gehad met verlies van dierbaren. De kunst is hoe je met verlies omgaat, wat je er mee doet?”

Voor wie zijn deze bijeenkomsten?José: “Soms zeggen mensen: ‘Het is wel al een half jaar of vijf jaar of tien jaar geleden. Er bestaat geen begintijd en eindtijd aan rouwen. Het kan een partner betreffen maar ook een broer, zus, kind, ouders, verdere familie of een vriend of vriendin.”Angelique: “Bij ons mag iedereen zijn verhaal doen. De manier hoe iemand met het verlies omgaat is altijd oké. Wij hebben daar geen oordeel over. Wij geven de mensen de ruimte om hun verhaal te doen. “

Hoe gaat een en ander in z’n werk?José: “Het betreft acht bijeenkomsten van twee uur. In het begin wekelijks en daarna met een grotere tussenpoos. In het begin is het altijd heel intensief omdat men weer terug gaat naar wat er gebeurd is.”

Wat betekent het voor jullie om met rouw bezig te zijn? José: “Er is niet alleen maar verdriet. We lachen ook samen en er zijn vooral veel mooie momenten. Het is een delen, een her- en erkenning.”Angelique: “José luistert ontzettend goed, ook naar mij. Lang mocht het verdriet er van mezelf niet zijn. Ik leer nu om het verdriet toe te laten .”

Waarom nemen mensen deel aan de lotgenoten groepen?José: “Sommige mensen zijn in therapie maar komen ook naar de lotgenoten groep. Sommigen zeggen dat ze hun hele leven al rouwen. Er zijn mensen die handvatten willen om beter met hun verlies om te kunnen gaan. Soms willen ze er achter komen wat ze nodig hebben. Wij werken met thema’s. Daarover overleggen we met de deelnemers.”Angelique: “Het komt veel voor dat andere mensen niet willen of kunnen praten met de nabestaande over de overledene. Mensen die een geliefde persoon verloren hebben, willen wel praten daarover maar vinden niet altijd gehoor, zeker na een bepaalde tijd.”

Hoe lang duurt een periode van rouw?José: ”De natuur zit mooi in elkaar. Je krijgt tijd om te gaan voelen wat het betekent dat iemand er niet meer is. In begin is daar geen plaats voor. Dat gevoel dringt pas langzaam door. Die tijd is voor iedereen verschillend. De basis van waaruit wij werken is vooral: luisteren. Niet alleen naar het verhaal maar vooral mensen leren naar zichzelf te luisteren. Niemand, ook zij zelf niet, mag oordelen over de verschillende gevoelens. Alle gevoelens die opkomen mogen er zijn. Als degene zijn gevoelens kan accepteren en vooral delen, kan men er aan gaan werken.”