Joke de Vries

Joke de Vries (72) heeft haar hart verloren aan Tanzania, Ze verblijft minstens twee maanden per jaar in dat land. Ze leeft daar niet riant maar gewoon met en tussen gewone mensen. Op het platteland is nog veel armoede maar Joke draagt haar steentje bij om voor kinderen toch kansen te scheppen.

Wat is Ida-Mabogini?

“De naam heeft een betekenis. Ida is een afkorting van Irene daima aishi. Dit is Kiswahili en betekent: Irene zal blijven voortleven, een eerbetoon aan mijn overleden dochter Irene. Mabogini is de naam van het dorp. Ida-Mabogini is een Stichting die ik praktisch alleen run. Daar heb ik voor gekozen omdat ik het heel kleinschalig wil houden. Ik ga geen scholen of ziekenhuizen bouwen en ook geen waterput slaan.”

Wat doet de stichting dan wel?

“Ik ben in 2009 ging ik met een Tanzaniaanse vriendin naar haar geboortedorp Mabogini. Wij woonden in het huis van haar zus. Ik zag een jongen van een jaar of elf iedere dag op het erf rondlummelen. Andere kinderen gingen naar school. Wat bleek? De vader van Thomas overleed toen hij zes of zeven jaar was. Vrouwen behoren als ze trouwen bij de familie van de man en dan is het gebruikelijk dat de weduwe met een zwager trouwt. Thomas’moeder wilde dat niet en daardoor is ze moeten vluchten. Ze bracht Thomas naar haar eigen moeder en ging elders werken als dienstmeisje. De Oma was onze buurvrouw. Oma was heel arm en kon geen schoolgeld voor Thomas betalen. Ik heb toen naar mogelijkheden gezocht om Thomas naar school te laten gaan. Dat lukte. Omdat hij veel ouder was dan de andere kinderen die voor het eerst naar school gingen, werd hij in een speciaal programma geplaatst. Dat schooljaar heb ik voor hem betaald. Jammer genoeg is dat niet goed afgelopen. Hij was te lang niet naar school gegaan en had niet voldoende capaciteiten. Helaas! De stichting wil nu een klein stukje land voor hem huren zodat hij in zijn onderhoud en dat van Oma kan voorzien. Dat was het begin van alles!”

Hoe ging het verder?

“Aan de overkant waar ik woonde, was een school. Ik hielp daar mee met het uitdelen van maispap aan de kinderen tussen de middag. Voordat ik weer naar Roermond ging wilde ik alle vierhonderd kinderen iets geven. Maar wat? Ik heb toen een maaltijd gegeven van rijst met bonen. Deze maaltijd voor al die kinderen en leerkrachten kostte mij toen 89 euro! Ze hebben er een heel feest van gemaakt. Dat was zó leuk dat ik met het schoolhoofd heb afgesproken dat ze ieder jaar op mijn verjaardag een maaltijd van rijst met bonen krijgen. Dit jaar voor het vierde jaar. Dit doe ik uit eigen middelen.”

Kwam er meer hulp?

“Een buurman wilde voor groente zorgen. Maar om genoeg te krijgen, moest hij dagelijks de groente water geven vanwege de droogte. Hij had geen waterpomp, hij spaarde daar voor. Ik vertelde dit verhaal in Roermond op een verjaardagsfeest. Spontaan werd er geld ingezameld voor een waterpomp. Ik heb het bedrag aangevuld en er kwam een pomp.

Omdat dit ging zo gemakkelijk ging, besloot ik een Stichting op te zetten om kinderen, waarvan de familie te arm waren om schoolgeld te kunnen betalen, een kans te geven. Inmiddels sponsort de Stichting zeven jongeren. De directeur van de school heeft een internationale organisatie bereid gevonden om haar school op te knappen met vrijwilligers. Toen ik er vorig jaar was, wist ik niet wat ik zag. Een complete metamorfose. De school zag er fantastisch uit. Het balletje was gaan rollen…”

Wat is het nieuwste project?

“Een andere school met veel kinderen uit heel arme families huurt stukken land waar maïs op wordt verbouwd. De maïs zal worden gebruikt voor de dagelijkse pap, die de kinderen krijgen als zij naar school gaan. De maïs die overblijft, zal worden verkocht. Van de opbrengst gaat vijfentwintig procent naar die kinderen waarvan de familie het schoolgeld niet kan betalen. Een ander deel kan worden gebruikt voor aanschaf van schoolmiddelen of voor het opknappen van de toiletten, want dat is daar echt heel hard nodig!

Stg. Ida-Mabogini, Triodosbank rek. 390.363.541