Rouwverwerking

Sofia Droesen (81), vier dochters, zes kleinkinderen en al 21 jaar weduwe. Zij had goede hulp na het overlijden van haar man. Dat gunt ze anderen ook. Sofia vindt dat het begeleiden van rouwende mensen meer zin geeft aan haar leven.

Hoe kwam u terecht bij rouwverwerking?

“Een vriendin van mij, Riny Pletsers, heeft deze cursus opgestart in ’t Paradies. Zij was rond haar vijftigste weduwe geworden. Deze vriendin kende ik van uit het vrouwenwerk. Zij ging verhuizen en omdat ik ook veel ervaring had in het begeleiden van vrouwen groepen heb ik dit vrijwilligerswerk van haar over genomen.. Zo kwam dit project in ’t Paradies op mijn pad.”

Heeft u daar een speciale opleiding voor?

“Ik kreeg mijn opleiding binnen de vrouwenzelfhulp beweging. Ik heb zelf veel gehad aan deze zelfhulp. Mijn generatie is opgevoed met het idee dat vrouwen altijd dienstbaar moeten zijn. Ik ging vaak over mijn grenzen. Ik ontdekte dat ik dat kon voorkomen door voor mezelf op te komen, goed voor mezelf te zorgen. Ik wilde dat anderen ook laten ervaren.”

Wat had u er zelf aan toen u weduwe werd?

“Het was fijn dat ik toen al geleerd had om goed voor me zelf te zorgen en om iets te durven vragen voor mezelf..Ik had ook veel steun van de vrouwen van de vrouwenbeweging. Niemand verwerkt zijn rouw alleen maar wel ieder op z’n eigen manier. Ik heb zelf de fout gemaakt om mijn dochters niet te veel te willen belasten. Dat is mij niet altijd in dank afgenomen. Ik deed altijd erg flink en dan denken mensen al snel dat je geen aandacht of hulp nodig hebt.”

Wat heeft een rouwende aan deze cursus?

“Het is eigenlijk geen cursus maar meer een gespreksgroep. Ik ben geen gespreksleidster maar een begeleidster. Alle deelnemers brengen hun eigen verhaal in. Het is zo dat de rouwende vaak zelf de eerste stap naar anderen moet zetten om te krijgen wat hij of zij op dat moment nodig heeft. Dat kan lang niet iedereen. Dat moet stapje voor stapje geleerd worden.”

Hoe ziet zo’n groep er uit? .

Er is altijd eerst een kennismakinggesprek met mij zodat de mensen hun hele verhaal kunnen vertellen. In de groep gebeurt dat stukje voor stukje. De groepen zijn gemengd maar er zijn altijd veel meer vrouwelijke deelnemers dan mannelijke. Mannen sterven nog steeds eerder. Maar voor mannen is het vaak nog veel moeilijker om alleen te zijn, want hun sociale contacten verliepen meestal via hun vrouw. Voorwaarde vanuit het Paradies is dat er minstens vijf deelnemers zijn. Ik heb ook wel eens een groep van negen personen. Dat is veel. We komen eens in de week bij elkaar, later bouwen we dat af tot eens in de veertien dagen. Ik wil de kerstperiode graag overbruggen. Vaak een extra moeilijke tijd. Er is ook altijd na ongeveer een maand een ‘terug kom dag’. Er zijn groepen die komen na jaren nog steeds af en toe bij elkaar.”

Wat doen jullie?

“Het is de bedoeling dat iedereen zijn verhaal vertelt vanuit zichzelf, dus altijd vanuit ‘ik’. Het is fijn om eens te kunnen spuien welke akelige dingen je hebt meegemaakt maar ik probeer ook de positieve ervaringen te laten vertellen. Want die zijn er ook altijd. Later vraag ik de mensen om iets goeds voor zichzelf te doen. Rouwen is altijd een proces. In het begin komt heel veel op je af. Iedereen moet het verwerken wel zelf doen maar er zijn altijd gelijkenissen en herkenningen. Ik heb er voor gekozen om alleen te werken met het verlies van de partner.