Gita Heijnders-Charbonnier

Triest begin

Ik ben in de Clinique de Maternité in Bussençon in Frankrijk geboren. Op de dag dat mijn moeder met mij naar huis mocht, kreeg ze kraamvrouwenkoorts. Ze was 29 jaar en ze stierf zes weken later.

Opa

Mijn opa Jambroers had vroeger in de Brugstraat een kapsalon. Mijn moeder heeft het kappersvak in Den Haag geleerd. Ze had ook al met goed gevolg de handelsschool gedaan. Terug in Roermond kreeg ze een meningsverschil met haar vader over een jongen. Opa was streng. Wat hij zei moest gebeuren. Die verkering raakte uit en mijn moeder vertrok naar Den Haag om te gaan werken in een kapsalon. Toen leerde zij mijn vader kennen. Niet lang daarna zijn ze getrouwd en in Bussençon gaan wonen.

Niet welkom

Opa was het ook niet eens met de verkering van moeder met mijn vader. Mijn ouders waren niet welkom in het huis van opa. Toen vader en moeder in Bussençon gingen wonen, kwamen ze met de trein door Roermond. Alle broers en zussen stonden op het perron om even goedendag te zeggen. Behalve opa en oma. Mijn ouders en opa en oma hebben elkaar nooit meer gezien.

Tragedie

Na twee jaar huwelijk werd ik geboren. Ik heb later brieven en telegrammen gevonden waarin staat dat mijn moeder in verwachting was en dat ik geboren was. Ook de brief waarin staat: Tina is ernstig ziek. Tante Lies, mama’s oudste zus is toen naar Bussençon gegaan. Men heeft nog een bloedtransfusie gedaan met het bloed van tante Lies maar het was te laat. Mijn moeder heeft mijn vader op haar sterfbed laten beloven dat hij mij zou meegeven met tante Lies naar Nederland.

Familie

Mijn moeder trouwde als eerste van de acht kinderen uit het gezin. Toen werd niet heel vroeg getrouwd, eerst moest er gespaard worden. De overgebleven zeven kinderen woonden nog allemaal thuis toen ik mijn intrede in het gezin van opa en oma deed. Afgesproken werd dat Tante Lies, de oudste dochter, voor mij zou zorgen. Mijn vader bezocht mij twee keer per jaar. Dan was de hele familie in rep en roer omdat ze bang waren dat mijn vader mij mee zou nemen. Voor mij was hij een vreemde man, ik was bang voor hem. Ik kon hem niet verstaan omdat hij alleen maar Frans sprak. Toen brak de oorlog uit en kon hij niet meer komen. Ik heb hem nooit meer gezien.Opa had op de Roerkade een café en daar woonde het gezin boven. Het was een heel groot huis. Tante Lies heeft mij eigenlijk opgevoed. Ik werd erg verwend. Ik had heel veel speelgoed. Ik woonde dan ook met zeven ooms en tantes in huis. De jongste was net twintig jaar. Ik was negen maanden toen ik al kon lopen. Ze zaten allemaal om de keukentafel en lieten mij van de een naar de ander lopen. De meisjes in het gezin hoefden niet buitenshuis te gaan werken. Opa wilde dat niet. Er was ook nog een dienstmeisje voor dag en nacht in huis.

Gewoon

Voor mij was het een gewone situatie om geen ouders te hebben maar opa, oma en ooms en tantes. Ik realiseerde me dat pas veel later toen ik bij tante Lies woonde dat andere kinderen een mama en papa hadden en ik niet. Tante Lies erfde het grote huis waar we in woonden en zij en ik bleven daar na de dood van opa en oma wonen. Tante Lies is daar een winkel begonnen in galanteriën. Zij was heel lief en ik heb toch een goede jeugd gehad. Totdat tante Lies trouwde, ik was toen 11 jaar. Na het huwelijk had tante Lies niets meer te vertellen over haar eigen zaak. Ze werd ook nog twee keer geopereerd aan een tumor in het hoofd. Daarna liep ze slecht en kon ze niet meer goed zien.

Verder

Toen ik 21 jaar was, wilde de man van tante Lies dat ik bij tante Christien ging wonen. Hij had lang genoeg voor mij gezorgd, zei hij. Ik heb geleerd voor apothekersassistente en daarna gewerkt bij apotheek Duis op de Varkensmarkt. Later ben ik in Venlo gaan werken. Ik leerde Piet Heijnders kennen, we trouwden in 1957 en kregen twee zonen en een dochter. Enkele maanden geleden is Piet overleden.