Loes Kitslaar (63)

Het gezin

Wij waren een gezin met zeven kinderen. De jongste, onze Eric kwam door een auto-ongeluk om het leven bij ons voor de deur. Hij was drie en een half jaar. Hij staat niet op de foto omdat hij toen nog niet geboren was. Onze vader was een hele lieve, zachte man. Iemand van weinig woorden. Mijn moeder was pittiger. Zij is nu 95 jaar. Onze vader is ongeveer 10 jaar geleden overleden. Moeder regelde het huishouden en bemoeide zich met de kinderen. Ze kon doen en laten wat ze wilde. Mijn vader zei altijd: ‘als je maar geen schulden maakt.’ Wij hadden een hulp voor dag en nacht in huis. Wel een beetje decadent maar in die tijd was dat niet vreemd. Mijn moeder en vader knuffelden ons nooit. Ik heb dat niet gemist want ik wist niet beter. Later ging ik daar over nadenkenen en toen realiseerde ik me dat pas. Ze waren wel heel zorgzaam. In het weekend was mijn vader altijd met de kinderen bezig. Spelen en knutselen in de schuur.  Hij ging met de jongens soms een paar dagen op vakantie. Mannendingen. Vader en de jongens waren bij de Verkenners. Wij gingen  in Maasniel naar school. 

Het verleden

Mijn ouders kwamen oorspronkelijk uit Den Bosch. Mijn vader vond hier werk als vertegenwoordiger van rayon Limburg van een farmaceutische groothandel. Mijn vader woonde toen op kamers op de hoek Bakkerstraat/Sint Christoffelstraat. Na hun trouwen in 1942 zijn ze op een verdieping op de Kapellerpoort nummer 8 gaan wonen. Daar zijn Peter en Hans geboren. Mijn moeder moest evacueren naar Friesland, samen met een zus van mijn vader en natuurlijk de twee kinderen terwijl mijn vader in Duitsland moest werken. Vlak voor het einde van de oorlog is mijn vader kunnen vluchten en heeft mijn moeder in Friesland gevonden. Na terugkeer in Roermond zijn ze weer in het huis aan de Kapellerpoort gaan wonen en daar is onze Rob geboren. Op een gegeven moment  is het gezin in Maasniel gaan wonen op de Bernardlaan. Daar werden Evelyn en ik geboren. Daarna zijn we aan de Gebroeklaan terecht gekomen. Een groot huis met zes slaapkamers. Ton werd geboren en  in 1956 onze Eric.

Het ongeluk

In 1959 op 30 december werd Eric overreden door een auto. Hij was eigenlijk nog te klein om buiten te spelen maar hij rende een speeltje achterna gerend, de straat over...Ik kan me die dag nog heel goed herinneren. Het gebeurde op 30 december en op 2 januari is Eric begraven. Mijn vader bakte altijd oliebollen voor de halve straat met oud en nieuw en ook dat jaar ging dat gewoon door! Dat deed hij voor de kinderen, zo’n man was dat.  Hij zette zijn eigen verdriet opzij. Mijn moeder is erg van slag geweest en nog steeds praat zij er veel over. Ik herinner me dat mijn moeder altijd zong maar na het ongeluk heb ik haar nooit meer horen zingen.

Gezellig

Wij hadden al vroeg een tv. Er waren altijd vriendjes en vriendinnetjes over de vloer. Ze mochten altijd mee eten en blijven slapen. Bij ons kon alles.  Ook de brommer en fietsen konden gerepareerd worden in de schuur. Als er ijs op de vijver lag kwam iedereen bij ons na het schaatsen warme chocomel drinken. Met de schaatsen aan liepen we over uitgespreide kranten door de kamer naar de open haard.  Lekker de voeten warmen en de sokken en wanten drogen.  Ook hadden we altijd een abonnement op de ijsbaan en op het zwembad (Hattem). In de vakantie gingen we naar Zoutelande in een gehuurd huis. Papa kookte dan grote pannen stamppot. Later gingen de getrouwde kinderen met hun kinderen ook mee.

Samen

De leeftijden liepen uiteen met de jongsten en de oudsten. Ze hadden andere interesses. Onze Peter was een studiebol en hij was graag op zichzelf. Hij was 17 jaar toen hij ging studeren in Nijmegen. Onze Hans is een kunstenaar en vertrok ook al jong naar de Kunstacademie. Rob had al vroeg een relatie waar hij veel tijd mee doorbracht. Evelyn en Ton en ik hadden onze eigen vriendenkring. Evelyn en ik trekken tegenwoordig veel met elkaar op.  Maar er is geen onenigheid in de familie. Onze moeder woont nu in een verzorgingstehuis, ze heeft 14 kleinkinderen en 22 achterkleinkinderen en nummer 23 is op komst.