Lenzen

Toen ik acht jaar oud was kreeg ik mijn eerste brilletje. Ik was al vaker op het voorste bankje in de klas gezet omdat ik niet veel op het bord zag. Langzaam, maar gestaag werden mijn ogen slechter en slechter, mijn brilletje dikker en zwaarder, maar pas toen ik dertien, veertien was werd ik mij er pas van bewust dat het een lelijke bril was, die mijn ogen erg verkleinde.

Om dat een beetje te compenseren maakte ik mijn ogen lekker dik op, met eyeliner en mascara. Dat was natuurlijk ook wel mode toentertijd, maar ik doe nu nog precies hetzelfde als toen. Ik werd natuurlijk door mijn broers en zusje niet al te subtiel “schele” en “jamglaasje” genoemd, en dat hielp ook niet echt. Bovendien was het bij ons niet gebruikelijk om complimentjes te geven. “Dan ga je je maar wat menen”, zei mijn moeder. Dat we onszelf gruwelijk dik en lelijk vonden was niet zo erg.

Mijn eerste complimentje dat ik kreeg was van een tante, die zei dat ik mooie wenkbrauwen had. Ik was twaalf jaar oud en ik heb dit nooit vergeten. Als puber werd ik steeds stiller en meer in mezelf gekeerd. Ik had nooit sjans van een jongen en ik was om de haverklap verliefd, maar ik kreeg geen aandacht van hem. Elk jaar was het weer een drama bij de oogarts, -8, -9, -10...

Toen ik zeventien was vroeg ik aan mijn vader contactlenzen. Och arm, hij had zeven brildragende kinderen,  dat kostte hem klauwen met geld. En ik, de sloddervos van de familie, ik met zo’n kleine glaasjes, dat kon toch niet... Toch ging hij naar de oogarts te rade. Die zei dat lenzen het achteruitgangproces van de ogen vertraagde en dat ik, als jong meisje, waarschijnlijk psychisch veel last van die bril had. Dus kreeg ik lenzen!!! Ik was zo blij.

Ik moest naar Venlo voor het aanmeten en toen ik voor het eerst een half uurtje met lenzen door de stad moest lopen viel het mij op dat iedereen naar mij keek. Keek ik scheel? Was ik zo lelijk? Uiteindelijk kon ik ze bij de opticien gaan ophalen.

Het was een heel gedoe dat in- en uithalen van die kleine glaasjes maar gaandeweg werd ik er steeds handiger in. En wat was ik zuinig op die dingen, ik geloof dat ik pas na twee jaar een lens verloren ben. Op school was ik een bezienswaardigheid. Toen waren lenzen nog iets bijzonders. Ik vroeg iedereen of het beter was dan die stomme bril, en iedereen was heel enthousiast. Ik kreeg al gauw duizenden complimentjes, opeens alle aandacht van heel veel jongens, ik was mooi!!!

Toch, van binnen was ik boos op al die knullen. Ik was toch dezelfde Moon, alleen zonder bril? Was uiterlijk echt zo belangrijk? IK was toch niet veranderd? Na een jaar of twee nam mijn boosheid af en genoot ik van alle aandacht en danste en sjanste met iedereen. Tot mijn verbazing kon ik iedereen versieren die ik wou versieren. Ik werd arrogant, ik speelde met gevoelens van verliefde jongens, ik kwetste hen door hen te laten vallen als een baksteen.

Ik had bindingsangst en verlatingsangst tegelijk en ik was van binnen nog steeds dat lelijke meisje. Daar heb ik mijn leven lang last van gehad. Pas op mijn drieënveertigste, toen mijn schoonheid aan het verwelken was, geloofde ik dat er mocht zijn. Ook al vertellen duizenden mensen dat je mooi, goed, intelligent of de moeite waard bent, als je het zelf niet geloofd, zijn het loze kreten.