Een beetje kanker (1)

Nota bene net op mijn verjaardag begon het.

Op de socio-woning waar ik werkte was ik net begonnen met koken, tafels dekken, toetjes in de kommetjes gieten, toen mijn collega met de telefoon kwa, en zei: ‘Jouw betere helft’. ‘Oh’, zei ik, ‘Ik dacht dat ik dat was. He, Bearke, wat is er?’

‘Ik kreeg net een telefoontje van de huisarts dat het borstonderzoek van vorige week niet goed was. Het is niet kwaadaardig maar je moet nog een onderzoek krijgen. Je kunt de dokter nu nog bellen, anders moet je morgen naar zijn spreekuur komen.’

‘Poeh’, zeg ik verschrikt, ‘Ja, neen, geef me zijn nummer maar, dan bel ik meteen’. Ik noteerde het nummer en belde. De arts kon mij niet meer vertellen, behalve dat het een cyste of een ontstoken melkklier kon zijn, of iets anders. Ik had alleen een verdikking, geen knobbeltje. Ik hoefde mij geen zorgen te maken want ze waren super voorzichtig tegenwoordig. Hij zou de fax versturen en dan zou er een afspraak op de mamma care polie gemaakt worden. ‘Nou’, zei ik, ‘Dat is een leuk verjaardagscadeautje.’

Ik belde Bert nog even terug om te zeggen dat er weinig aan toe te voegen was en ging weer aan het werk. Mijn collegaatje keek mij vragend aan en ik vertelde het haar. ‘Kom, gaan we even een sigaretje roken’, zei zij. We lieten de stagiaire even alleen en liepen naar het terras. Zij vertelde dat ze ook zo’n telefoontje had gehad en dat het alleen een kalkophoping was geweest. Maar zij was helemaal van de kaart geweest toen zij het hoorde. Ik nam mij stellig voor om me vooral geen zorgen te maken. Over elf dagen zou ik een operatie aan mijn rechteroog krijgen en daar wilde ik me op concentreren.

Toen ik thuiskwam werd ik overladen met telefoontjes en felicitaties. Maar mijn verjaardag was niks en werd ook niks meer. Ik vertelde mijn zusjes over mijn onderzoek en zij stelden mij gerust. Kanker kwam niet in de familie voor en mijn zus Gerry had dit ook eens gehad en het bleek niets te zijn. Mijn zus Margo zei dat Bearke mijn borst maar eens goed moest masseren, zodat de melkklier weer wat dunner werd. Ik antwoordde dat Bearke dat helemaal niet vervelend zou vinden.

's Avonds lag ik in bed en ik sprak met mijn pas overleden vader. Ik vroeg hem op mij te passen en voor mij te zorgen. Wel realiseerde ik me dat dit misschien toch een cadeautje kon zijn. Ik heb altijd destructieve neigingen, ik denk veel na over leven en dood. Ik beweer altijd dat ik niet oud zou willen worden. Misschien dat dit bericht mij uit die impasse van negativiteit zou kunnen halen en dat ik leven weer een beetje meer zou kunnen waarderen. Vaak ben ik jaloers op mensen die iets vreselijks hebben meegemaakt en die daarna veel gelukkiger zijn geworden. Of op mensen die een bijna-doodervaring gehad hebben. Uiteindelijk viel ik in slaap. Morgen weer vroeg op.