Bert Schmitz

Bert Schmitz (64) vertelt:

In 1969 ging ik vanuit Roermond psychologie studeren in Amsterdam. Het voelde bevrijdend om het bekrompen Roermond te verlaten en in geheel andere wereld terecht te komen. In die tijd was Roermond een bolwerk van burgerlijkheid. Ik ging samen met Loes, zij ging Nederlands studeren. Wij hadden al, vanaf ons vijftiende jaar een relatie. In Amsterdam was veel te ontdekken, ook in mijn studie. Er was toen een soort van radicale psychologie. Mensen moesten uit instituten en inrichtingen gehaald worden. Deze mensen waren niet ziek maar wisten niet zo goed hoe ze moesten omgaan met crises, spanningen en conflicten. De aanname was dat wij deze mensen dat moesten leren. Dat was toen ook mijn motivatie. Toen ik mijn studie afgerond had, realiseerde ik me dat ik eigenlijk niets geleerd had. Ik ben naar Amerika gegaan naar Californië, het Mekka van een beweging, Esalen Big Sur genaamd. Daar heb ik zes maanden doorgebracht. Een prachtige plek aan zee, bergen, zwavelbaden. Daar ben ik opnieuw geboren! Ik maakte kennis met totaal nieuwe inzichten. Niet meer rebellerend en overal tegen, maar in jezelf gaan. Het zit in je bewustzijn: hoe je denkt, zo zie je de wereld. Als je anders gaat denken, zie je de wereld ook anders. Dat proces begon daar. Ik had het gevoel dat ik iets leerde. We hielden ons bezig met bijvoorbeeld LSD-therapieën. Heel heftig. 

Toen ik dit inzicht verworven had, moest ik nog leren om het in praktijk te brengen. Terug in Amsterdam ben ik een eigen praktijk met workshops geven, begonnen. Het was voor mij een soort laboratorium om nieuwe ervaringen op te doen en dingen los te laten. Ik was een van de eerste psychologen die met Gestalt therapie werkte. Ik ben nog een aantal keren terug naar die mooie plek in Amerika gegaan en heb het Tibetaans boedhisme ontdekt, een manier om helemaal in je zintuigen te komen door meditatie. Voor mij was het een sleutel tot verdieping en nu nog steeds.

Voor mij was dit alles de aanleiding om een nieuwe methode van behandelen te ontwikkelen. Vooral het ‘huwelijk’ tussen de oosterse en de westerse psychologie, de integratie van die twee door het lichaam. Daarnaast heb ik ‘rolfing’ geleerd, een bindweefselmassage.

In 1980 ontmoette ik mijn tegenwoordige vrouw Bernadette en in 1982 zijn we in Zwitserland gaan wonen en werken tot 1984. Ik vond het niet moeilijk om daar te wennen. Het is wel een land met een grote sociale controle maar je zoekt toch vriendschappen en werk die je zelf wilt. In 1984 zijn we in Italië (Florence) gaan wonen omdat we geen werkvergunning in Zwitserland kregen en omdat we daar al contacten via ons werk hadden.

We ontdekten Italië en hoe mooi het was. We woonden toen in Italië en hielden daarnaast ons werk in Zwitserland aan. Iedere drie weken waren we voor een aantal dagen daar. We woonden in Florence in een mooi deel van een villa op een heuvel. Ik sprak geen woord Italiaans... ik heb wel les genomen maar ik heb de taal nooit echt goed geleerd behalve wat ik nodig heb in mijn werk. Bernadette en ik spreken Nederlands met elkaar. Wij hebben geen kinderen en contacten ontstaan vaak via de kinderen. We bleven toch buitenstaanders. Italiaanse families zijn heel hecht en daar kom je niet zo gemakkelijk tussen. In Florence wonen veel buitenlanders waaronder veel kunstenaars en daar bouwden we wel een band mee op. Veel gezellige etentjes en we woonden allemaal op een mooie plek.

Wij leefden eigenlijk in twee landen, Italië en Zwitserland. Dat doen we nu nog steeds. Ik heb een soort haat-liefde verhouding met Italië. Ik wil er eigenlijk niets mee te maken hebben maar het is wel een hartstikke leuk land. Het klimaat is super. Het licht is prachtig. Aan de andere kant heb je gigantische problemen als je iets wilt regelen door de bureaucratie. Het bleef al die jaren een thema: gaan we terug naar Nederland of blijven we. 

We kwamen regelmatig naar Nederland. Op een of andere manier is Nederland belangrijk voor mij. De Nederlandse literatuur is heel wezenlijk voor mij. Ik ben enorm gehecht aan dit land. Misschien niet vanwege de mensen maar vanwege de cultuur. Het was nooit een optie om Italiaans staatsburger te worden. Ik kan heel emotioneel worden over Nederland.

Wij hebben deze week een huis gekocht in Haelen... Bernadette en ik komen terug. We worden ouder en de volgende fase in het leven is begonnen. Waar wil je het liefste ouder worden? Als je in Italië geen familie hebt, word je eenzaam ouder. Dat wil je niet. Ik heb helemaal geen pensioen opgebouwd maar wel wat geld. Het idee was om in Amsterdam een appartement te kopen en te verhuren en van de opbrengst te leven. We bekeken de opties en zagen op internet de mogelijkheden in Limburg. Toen kwam het idee om iets voor ons zelf te kopen. Dat idee nam vaste vormen aan. De bungalow in Haelen sprak ons aan. Mooie omgeving met wat grond voor onze zeven katten. De bungalow gaan we helemaal strippen en totaal anders indelen. Een grote ruimte en grote ramen met zich op de tuin. Er klopten drie dingen: de mogelijkheid moet aanwezig zijn, je gevoel er bij moet goed zijn en de uiterlijke omstandigheden moeten kloppen zoals de financiering enz. Dit werkte allemaal! Voor de verbouwing nemen we een jaartje de tijd.

Ik ben niet van plan om in Nederland op mijn lauweren te gaan rusten. Onze praktijk Bodymindfulness, zetten we hier gewoon door. Mijn ‘Zwitserleven gevoel’ is werken. Ik vind Leudal prachtig. Ik zie dat Limburg ontsloten is. Je bent zo in Düsseldorf, Maastricht Antwerpen, Brussel en Amsterdam is ook niet zo ver. De stad is inmiddels totaal veranderd. Ik zag de ECI en dacht: ‘wat enorm leuk’. Daar zou ik ook graag iets willen doen. Roermond is gewoon een mooie plek.