Bartje (1)

Omdat ik nu toch in mineurstemming ben, kan ik vertellen over de ziekte periode van mijn neefje Bart. Ik ben bij de geboorte van Bartje geweest en zeer betrokken bij de opvoeding. Ik had mijzelf tot zijn peettante gebombardeerd en ik ging vaak met mijn zusje Klaartje en zwager Arjan op vakantie. Ik liet hem als eerste schateren en samen leerde wij hem lopen.

Ik was net genezen van een depressie van een jaar en ik merkte dat op het slagingsfeest van Bartje’s broer Sander. Wat heb ik toen heerlijk weer eens gelachen en gesjandaald, het was een top avond. Ik was net weer volledig aan het werk, totdat ik op een woensdagmorgen een telefoontje kreeg van Klaartje, mijn zus: “Moon, niet schrikken, maar Bart ligt in het ziekenhuis. Hij heeft een ziekte, die heet Huppeldepup Barre, zoek het maar eens op, op internet. Hij gaat er niet aan dood... denk ik. Ik schrok zo erg en zocht op wat deze ziekte inhield. Gillaine Barre, afgekort GBS, is een ontstekingsziekte van de perifere zenuwen, dat wil zeggen van de zenuwen in o.a. armen en benen, die signalen van en naar de hersenen doorgeven. Niet alleen de bewegingszenuwen, maar ook de gevoelszenuwen kunnen worden aangetast. Dit kan verlammingsverschijnselen in het hele lichaam veroorzaken.

Ik belde huilend mijn werk met een verwarrend verhaal over mijn neefje en dat ik echt niet kon komen. Ik sprong in de auto en reed naar het ziekenhuis. Hij lag op de I.C. aan toeters en bellen. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en staarde naar het 16-jarige knulletje dat daar zo lag. Klaartje vertelde dat Bart, de avond ervoor, haar wakker had gemaakt met een raar gevoel in zijn benen. Gaandeweg kon hij niet meer op zijn benen staan en kreeg hij ook moeilijkheden met zijn ademhaling. Zo snel mogelijk zijn ze naar de huisartsenpost gegaan en gelukkig herkende de dienstdoende arts de symptomen van die ziekte. Hij werd onmiddellijk opgenomen en aan de ademhaling gelegd. Dat is zijn redding geweest.

Arjan ging elke morgen vroeg helpen met zijn verzorging en Klaartje en ik gingen ‘s middags naar het ziekenhuis. De verlamming trok van beneden naar boven. Bart had ook nog een flink ontstoken oog, dus dat was verbonden. Hij was af en toe wakker en kon communiceren met het knipperen van een oog. We hadden ook kaarten met letters erop, zodat hij antwoord kon geven. Elke keer vertelden we hem wat er aan de hand was, en elke keer reageerde hij verbaasd alsof we hem wat nieuws vertelden. Tot de dag dat de verlamming ook zijn oog lamlegde en er geen communicatie meer mogelijk was. Klaartje en ik zaten er verslagen bij. De bloeddruk daalde gigantisch en het alarm trad in werking. Snel kreeg hij een injectie en weer was er paniek. Het was afwachten geblazen. Hij zou zelfs in coma kunnen raken. De bodem was bereikt.